а́га
(індз. aga)
жывёла сям. рапух класа земнаводных, пашыраная ў Паўд. і Цэнтр. Амерыцы; разводзяць для знішчэння шкоднікаў на плантацыях цукровага трыснягу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
анкеры́т
(ад ням. M. Anker = прозвішча аўстр. мінералога 19 ст.)
мінерал класа карбанатаў, разнавіднасць даламіту белага або шэрага колеру са шкляным бляскам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
анкіластаматы́ды
(н.-лац. ankylostomatidae, ад гр. ankylos = сагнуты + stoma, -atos = рот)
сямейства гельмінтаў класа нематодаў, паразітуюць у кішэчніку чалавека і некаторых жывёл.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
антыа́рхі
(н.-лац. antiarchi)
падклас вымерлых панцырных рыб класа пласцінаскурых; паходзілі ад артрадыраў, ад якіх адрозніваліся размяшчэннем пласцінак панцыра; жылі ў дэвоне.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
арыстакра́тыя
(гр. aristokratia)
1) вышэйшае саслоўе пануючага класа, дваранства, радавітая знаць;
2) перан. прывілеяваная частка якой-н. сацыяльнай групы (напр. фінансавая а.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
атэні́т, атуні́т
(ад фр. Autun = назва мясцовасці ў Францыі)
мінерал класа фасфатаў зялёнага, зеленавата-жоўтага колеру, радыеактыўны; з’яўляецца сыравінай для атрымання урану.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
брыталі́т
(ад гр. brithys = цяжкі + -літ)
мінерал класа сілікатаў, афарбаваны нераўнамерна, часта занальна, ад блакітна-шэрага да чырвона-бурага колеру, бывае жоўты.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
буланжэры́т
[фр. boulangerite, ад S. Boulanger = прозвішча фр. мінералога (памёр у 1849 г.)]
мінерал класа складаных сульфідаў з металічным бляскам; руда свінцу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гемаспары́дыі
(ад гема- + гр. spora = семя + -idion = памяншальны суфікс)
атрад прасцейшых класа спаравікоў паразітуюць у крыві пазваночных жывёл і чалавека, выклікаючы захворванні.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
глаўкафа́н
(ад гр. glaukos = блакітна-зялёны + phaino = паказваюся)
мінерал класа сілікатаў, групы амфіболаў цёмна-сіняга колеру, які трапляецца пераважна ў метамарфізаваных сланцах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)