Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
spell2[spel]n.
1. замо́ва, закліна́нне;
bind a person by a spell падпарадко́ўваць сабе́ чалаве́ка замо́вамі
2.ча́ры;
under a spell зачарава́ны, ачарава́ны
♦
cast a spell over smb. зачаро́ўваць каго́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
bedevil
[bɪˈdevəl]
v.t. -il(l)ed, -il(l)ing
1) заму́чваць, мо́цна дакуча́ць, назаля́ць
2) зусі́м зьбіва́ць з панталы́ку
3) зачаро́ўваць, кі́даць ча́ры
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
феты́ш
(фр. fétiche, ад парт. feitiço = чары)
1) прадмет, які, паводле ўяўленняў вернікаў, надзелены звышнатуральнай сілай і служыць аб’ектам рэлігійнага культу;
2) перан. аб’ект сляпога пакланення.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
charm
[tʃɑ:rm]1.
n.
1) чаро́ўнасьць, прыва́бнасьць f., шарм -у m.; уце́хі pl.
charms of country life — прыва́бнасьць жыцьця́ на вёсцы
2) гра́цыя, прые́мнасьць f.
3) мініяту́рная падве́сачка (на бранзале́це)
4)
а) ча́рыpl., замо́вы pl. (знаха́рскія)
б) амуле́т -а m.
2.
v.
1) чарава́ць; захапля́ць, прына́джваць
2) зачаро́ўваць, кі́даць ча́ры, вядзьма́рыць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
bewitchment
[bɪˈwɪtʃmənt]
n.
1) ча́рыpl. only; чараўні́цтва n.
2) зачарава́ньне, ачарава́ньне n.
3) чаро́ўнасьць f.
the bewitchment of the midnight hour — чаро́ўнасьць паўно́чнае пары́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
АШЫ́РАЎЧары
(н. 10.12.1910, с. Кешы, каля Ашгабата),
туркменскі пісьменнік. Нар. пісьменнік Туркменістана (1970). Вучыўся ў Ін-це навук. педагогікі. Друкавацца пачаў у 1928. У вершаванай аповесці «Канец крывавага водападзелу» (1948, новы варыянт 1953) адлюстраваў сац. пераўтварэнні ў туркм. ауле ў 1920—30-я г. Паэмы «Крывавае супраціўленне», «Разлука» (абедзве 1939), «У тыле ворага» (1941), «Памылка маладога млынара» (1957), «Сын Ялкаба» (1962), «Джыгіты Гак’яйлы» (1965), раманы «Следапыт» (1970), «Блізняты» (1973—74), «Стары правадыр» (1979) пра мірнае жыццё і дружбу народаў. Пераклаў на туркм. мову паасобныя творы Я.Купалы.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
напусці́ць, -пушчу́, -пу́сціш, -пу́сціць; зак.
1.каго-чаго. Даць доступ куды-н. вялікай колькасці каго-, чаго-н.
Н. людзей у залу.
Н. вады ў ванну.
Н. холаду ў хату.
2.што і чаго на каго (што). Надаць сабе, сваім паводзінам нейкі выгляд, характар (разм.).
Н. на сябе строгасць.
3.каго-што на каго-што. Накіраваць для нападу (разм.).
Н. сабак на звера.
4.што. У народных павер’ях: з дапамогай нейкай вышэйшай сілы наслаць на каго што-н.
Н. чары, хваробу.
5.што і чаго. Дадаць, павялічыць у памеры пры раскроі.
Н. на швы.
|| незак.напуска́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз.на́пуск, -у, м. (да 1—3 і 5 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Моняла, мо́няло ’марудны чалавек’ (драг., стол., Нар. лекс.), монятысь ’павольна рабіць’ (драг., Лучыц-Федарэц), укр.монятися ’мяцца, марудзіць, кешкацца’, рус.алан.моньжа ’вялы, хілы, хворы’, ’маруда’, ’п’яны чалавек’, арх.моня ’непаваротлівая, ціхая дзяўчына’. Няясна. Фасмер (2, 651) дапускае, што, магчыма, слова паходзіць ад імя Моня < Митрофан. Непераканаўча. Магчыма, што лексема моня паходзіць з народных вераванняў. Параўн. літ.mõnas ’лясун’, mõnai ’чары’ і іншыя слав.: польск.zmora, паўд.-слав.mora, бел.мана́ (гл.).