плі́нфа

(гр. plinthos = цэгла)

шырокая і плоская абпаленая цэгла, якая прымянялася пры будаўніцтве ў Візантыі і ў 10—13 ст. на Русі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

керамі́т

(ад гр. keramis = чаратца)

выпаленая цэгла-брусчатка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сіліка́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сілікатаў; звязаны з вытворчасцю сілікатаў. Сілікатны завод. Сілікатная прамысловасць. // Зроблены з сілікатаў. Сілікатная цэгла. Сілікатны клей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gzymsówka

ж. буд. цэгла для гзымсу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Брыке́т. Рус. брике́т, укр. брике́т. Новае запазычанне з франц. briquette ’тс’ (< brique ’цэгла’). Шанскі, 1, Б, 197.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бакштэ́йн

(ням. Backstein = літар. абпаленая цэгла)

гатунак галандскага сыру.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

подово́й и подо́вый

1. по́давы;

подово́й кирпи́ч по́давая цэ́гла;

2. (испечённый на поду) чарэ́невы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Стакі́ мн. л. ‘будаўнічыя блокі’ (Сл. рэг. лекс.). Скарочана ад пустакі ‘пустацелая цэгла’ (Сл. ПЗБ), польск. pustaki ‘тс’ (да пусты, гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Zíegel

m -s, -

1) цэ́гла; цаглі́на

2) чарапі́ца, дахо́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Плі́тніца 1 ’куча камення’ (шчуч., Сл. рэг. лекс.). Да пліта ’камень’ (гл.) і суф. ‑ніц‑а (Сцяцко, Афікс. наз., 164).

◎ Плі́тніца 2 ’цагельня’ (добр., Мат. Гом.). Да пліта ’цэгла’, якое сустракаецца ўжо ў XII ст. (Кірыла Тураўскі) і, відаць, узыходзіць да ст.-грэч. πλίνθο, ’плоская цэгла, плінфа’ і суф. ‑иіц‑а са значэннем месца. Параўн. рус. пск. платня ’месца, кар’ер, дзе з горных парод здабываюць пліты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)