oxtail

[ˈɑ:ksteɪl]

n.

вало́вы або́ каро́він хвост (мя́са на суп)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Wédel

m -s, -

1) ве́ер

2) хвост (паляўн.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Ráttenschwanz

m -es, -schwänze разм. до́ўгая чарга́, хвост

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

заскавыта́ць, ‑вычу, ‑вычаш, ‑выча; зак.

Разм. Пачаць скавытаць. // Азвацца скавытаннем; праскавытаць. Сабака заскавытаў і, увагнуўшы галаву і апусціўшы хвост, падаўся ўбок. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Schwanz

m -es, Schwänze

1) хвост (у розн. знач.)

den ~ éinziehen* [hängen lássen*] — падтулі́ць хвост

2) за́дняя ча́стка

◊ j-m auf den ~ tréten* — пакрыўдзіць каго́-н. (літаральна наступі́ць каму́-н. на хвост)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

horsetail

[ˈhɔrsteɪl]

n.

1) ко́нскі хвост

2) Bot. хвошч хвашчу́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Віляхво́ст ’падліза, чалавек, схільны да ліслівасці’ (Бяльк.) — складанае слова ад віля́ць і хвост (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лірападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які нагадвае па форме ліру ​1 (у 1 знач.). На фоне залацістай палянкі вырысаваўся лірападобны хвост, мігнулі шызыя падкрыллі. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэрстакры́л, ‑а, м.

Млекакормячая жывёла, якая водзіцца ў трапічных лясах, вызначаецца густым шарсцістым покрывам і лятальнай перапонкай, што злучае чатыры канечнасці і хвост.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падагну́ць

1. úmbiegen* vt, éinbiegen* vt; (nach unten) bíegen* vt;

2. (падабраць ногі, хвост) únterschlagen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)