2.BrE вялі́кі кава́лак мя́са для прыгатава́ння (звычайна з косткай)
3. стык; шво;
The pipe is leaking at the joint. Труба цячэ на стыку.
4.infml шыно́к, піўну́шка
5.infml цыгарэ́та з марыхуа́най
♦
out of joint
1) вы́віхнуты (пра сустаў)
2) не ў пара́дку
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
articulation
[ɑ:r,tɪkjəˈleɪʃən]
n.
1) вымаўле́ньне n., артыкуля́цыя f.
2) суста́ў -ва m.
3) спалучэ́ньне суста́вамі, сучляне́ньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ко́каць ’кіпцюр, ногаць’ (Мат. Гом., Яруш.) «Сам з кокаць, а барада з локаць» (Нас., Мат. Маг.), ’сустаў пальца’ (Федар. рук.). Гл. кокат.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
przegub, ~u
м.
1. згіб;
2.анат.сустаў;
3.тэх. шарнір
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
дыяртро́з
(гр. diarthrosis = расчляненне)
анат.сустаў, рухомае злучэнне касцей паміж сабой (параўн.сінартроз).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фле́ксар
(н.-лац. flexor, ад лац. flexo = выгінаю)
анат мышца, якая згінае сустаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Gelénk
n -(e)s, -e
1) анат.суста́ў
2) тэх. шарні́р
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Artikulatión
f -, -en
1) біял.суста́ў, чляне́нне
2) муз., лінгв. артыкуля́цыя
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Плячы́ца, плечыца ’сустаў у плячы’ (ТС), ’месца стыку пярэдняй і задняй частак вопраткі’ (Сцяшк. МГ). У выніку кантамінацыі лексем плячо і ключыца. Аналагічна ўкр.плечиці ’плечы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кале́на, -а, н.
1. (мн. кале́ні, -яў і -ле́нь). Сустаў, які злучае бядровую і галёначную косці; месца згібу нагі.
Сагнуць нагу ў калене.
2. (толькі мн., кале́ні, -яў і -ле́нь). Нага ад каленнага сустава да таза.
Узяць дзіця на калені.
3. (мн. кале́ны, -ле́н). Асобнае звяно, адрэзак у складзе чаго-н., які з’яўляецца злучэннем такіх жа адрэзкаў.
К. бамбука.
К. жалезнай трубы.
4. (мн. кале́ны, -ле́н). Частка чаго-н. непрамога, сагнутага ад аднаго павароту да другога.