недружалю́бны, ‑ая, ‑ае.

Які непрыязна, непрыхільна ставіцца да каго‑н. Хацелася крыкнуць! «Ноч — мачыха недружалюбная!» Пестрак. // Які выяўляе недружалюбнасць, непрыязнасць. Недружалюбны тон голасу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

do honor

ста́віцца зь вялі́кай паша́най

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

хаджы́

(ар. chadji)

ганаровы тытул мусульманіна, які зрабіў хадж (звычайна ставіцца перад імем).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэа́л ​1, ‑а, м.

Даўнейшая іспанская сярэбраная манета.

[Ісп. real.]

рэа́л ​2, ‑а, м.

Стол з пахіленай верхняй дошкай, на якую ставіцца каса са шрыфтам для набору.

[Ням. Regal.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назнача́ться страд.

1. назнача́цца, прызнача́цца;

2. вызнача́цца; назнача́цца; прызнача́цца; ста́віцца; накіро́ўвацца; см. назнача́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Крэ́слы ’накрыж пакладзеныя брускі, на якія ставіцца дзяжа’ (Бяльк.). Да крэсла 4, крэсла 6 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

contemn

[kənˈtem]

v.t.

1) пагарджа́ць, ста́віцца з пага́рдай; грэ́баваць

2) не паважа́ць, не надава́ць вагі; не зварача́ць ува́гі; ста́віцца абыя́кава

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

філо́саф, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Спецыяліст па філасофіі, а таксама ўвогуле мысліцель, што займаецца распрацоўкай пытанняў светапогляду.

2. перан. Чалавек, які ўдумліва, сур’ёзна ставіцца да жыцця, спакойна і разважліва адносіцца да жыццёвых няўдач і стрэсаў.

3. Той, хто схільны да абстрактных разважанняў (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

befriend

[bɪˈfrend]

v.t.

ста́віцца па-сябро́ўску, дапамага́ць; запрыя́зьнівацца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Супярэ́чыць ’не згаджацца, працівіцца’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт., Бяльк.), суперэ́чыць ’ставіцца адмоўна’ (ТС). Да пярэчыць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)