Перапе́рці ’перацягнуць, перанесці ў іншае месца’, ’узяць верх у спрэчках, перамагчы, пераканаць’ (ТСБМ, Нас.), перапе́рць ’перайсці, перавезці’, ’пераканаць у іншым’ (мсцісл., З нар. сл.), пырыпэ́ртэ ’перамагчы’, ’пераканаць’ (Сл. Брэс.), перапіраць ’з цяжкасцю пераносіць што-небудзь’, ’пярэчыць, спрачацца’ (Нас.), ст.-бел.перепереть ’пераадолець супраціўленне ў спрэчцы, даказаць’. Да прасл.*per‑pьrěti ’пераканаць’ і *per‑perti, *per‑pirati ’перацягваць, перасунуць’, укр.перепе́рши ’перацягнуць, перавезці’, ’перамагчы ў спрэчцы’, рус.арх.перепира́ть ’угаворваць, пераспрачаць’, польск.przeprzeć ’тс’, славен.prepírati se ’сварыцца, спрачацца’, балг.препѝрам се ’спрачацца’, ст.-слав.прѣпьрѣти ’ўгаварыць, пераканаць’. Да пера- і пе́рці (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
свары́цца sich zánken, zánken vi; sich stréiten*, stréiten*vi (спрачацца); sich verféinden (пасварыцца)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
ды́спут
(польск. dysputa, ад лац. disputare = разважаць, спрачацца)
публічная спрэчка па навуковых, літаратурных і іншых пытаннях грамадскага значэння.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
палемізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; незак.
Весці палеміку; спрачацца, пярэчыць. Вера некалькі разоў лавіла сябе на тым, што не згаджаецца з Рамірам і ў той жа час не хоча з ім палемізаваць.Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
неразу́мны, ‑ая, ‑ае.
Які не выяўляе дастатковай кемлівасці; разумова абмежаваны, тупы. Неразумны чалавек.// Які супярэчыць разважлівасці, цвярозай думцы; бяссэнсавы. Неразумная ўпартасць. Неразумнае рашэнне. □ Міхась Ланкевіч паспрабаваў спрачацца. Даказваў, што загад неразумны.Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спіра́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1.Незак.да сперціся.
2.Абл.Спрачацца. Вечна .. [настаўнік са швагеркай], бывала, спіраюцца, як што калі тварылася, і чаму так, а чаму не гэтак.Гарэцкі.
3.Зал.да спіраць 2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спрача́льнік, ‑а, м.
Той, хто спрачаецца, хто любіць спрачацца. [Шаблюк] здольны разблытаць самыя спрэчныя пытанні, толькі з яго думкай могуць згадзіцца непрымірымыя спрачальнікі.Шамякін.Перамагаючы гэты боль,.. Васіль Пятровіч зірнуў на спрачальнікаў.Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
controvert
[ˈkɑ:ntrəvɜ:rt]
v.
1) спрача́цца; пярэ́чыць; супро́цьста́віцца
2) дыскутава́ць, ве́сьці дыспу́т
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
disputatious
[,dɪspjəˈteɪʃəs]
adj.
які́ лю́біць спрача́цца, ху́ткі да спрэ́чкі, сва́ркі; сварлі́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
have a bone to pick
мець прычы́ну спрача́ццаабо́ нарака́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)