Лы́кус ’п’яніца’ (Нас.). Да лыкаць (гл.). Аб суфіксе ‑ус гл. Сцяцко (Афікс. наз., 70).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
nałogowy
закаранелы;
nałogowy pijak — горкі п’яніца;
nałogowy palacz — заядлы курэц
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пропо́йцам., прост. п’янчу́га, -гі м. и ж., п’я́ніца, -цы м. и ж., прапо́йца, -цы м. и ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
guzzler
[ˈgʌzlər]
n.
п’я́ніца, абжо́ра -ы m. & f.; гуля́ка -і m., распу́сьнік -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Піта́чка ’чарка’ (Бяльк.). Відаць, утварэнне ад піць, мардуй. піток ’п’яніца’, пітны ’прыгодны для піцця’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
irreclaimable
[ɪrɪˈkleɪməbəl]
adj.
1) беззваро́тны, незваро́тны
irreclaimable land — зямля́ непрыго́дная да карыста́ньня
2) непапра́ўны (п’я́ніца)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
п’янчу́га, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑чузе, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм.пагард. Тое, што і п’яніца. [Завішнюку] стала горка на душы, адчуў, што хочацца хутчэй выйсці з хаты, каб і не глядзець на гэтага п’янчугу Акцызніка.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
1. Прывучыцца да дрэнных звычак, маральна распусціцца. Век жылі без ясляў, дзяцей пад копамі гадавалі.. А цяпер разбэсціліся. Давай ім лёгкае жыццё.Б. Стральцоў.— Твой Віктар проста п’яніца і бабнік! Зусім разбэсціўся...Ваданосаў.
2. Стаць непаслухмяным; разбалавацца, раздурэць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мачыморда ’горкі п’яніца’ (Бес.). З польск.moczymorda, семантычна тоеснага з іншымі: moczygęba, moczypysk, moczywąs, першая частка якіх з moczyć ’мачыць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пі́чка ’п’яніца-жанчына’ (навагр., Дзмітр.). Слова са значэннем асобы ж. р. ад піцец (гл.), утворанае пры дапамозе суф. ‑к‑а.