Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
deliverance
[dɪˈlɪvərəns]
n.
1) вызвале́ньне, збаве́ньне, выратава́ньне n.
2) прысу́д -у m., пастано́ва f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
нядо́ўга,
1.прысл. На працягу невялікага адрэзку часу, не вельмі доўга. Снег ішоў нядоўга. Прыцерушыўшы зямлю, перастаў.Мяжэвіч.Радзіліся [суддзі] нядоўга. Праз хвілін дваццаць абвясцілі прысуд.Крапіва.Ніна ведала, што Шабуня пражыве нядоўга.Мележ.
2.безас.узнач.вык.Разм. Лёгка, няцяжка. У такім віры і патануць нядоўга.
•••
Нядоўга і да граху — лёгка і скора можа здарыцца што‑н. непрыемнае, непапраўнае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Entschéidung
f -, -en
1) рашэ́нне, вырашэ́нне
éine ~ tréffen* — прыма́ць рашэ́нне
2) юрыд.прысу́д
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Stráferlass
m -es, -e вызвале́нне ад пакара́ння, амні́стыя
ein bedíngter ~ — юрыд. умо́ўны прысу́д
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Votum
['vo:-]
n -s, Vóten i Vóta
1) во́тум
2) (урачы́стае) абяца́нне
3) рашэ́нне, прысу́д
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
абска́рджанненюрыд Berúfung f -, -en, Beschwérde f -, -n;
прысу́д абска́рджанню не падляга́е gégen das Úrteil kann kéine Berufúng éingelegt wérden
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
адмяні́ць, ‑мяню, ‑меніш, ‑меніць; зак., што.
1. Спыніць існаванне чаго‑н.; ліквідаваць. У Рубанаўцы калісь хутары зрабілі, потым вайна, рэвалюцыя, хутары самі рубанаўцы адмянілі.Галавач.// Аб’явіць што‑н. раней прынятае, узаконенае несапраўдным; скасаваць. Адмяніць прысуд. □ [Сцяпан Тамашэвіч:] — Мы склікалі агульны сход жыхароў і імем Савецкай улады адмянілі загады акупацыйных улад.Залескі.// Даць распараджэнне, каб аб’яўленае, намечанае не адбылося. Адмяніць экскурсію. Адмяніць паездку за горад.
2. Замяніць па тое, што больш падыходзіць; абмяняць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зацве́рдзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.
1. Прызнаць афіцыйна ўстаноўленым, прынятым. Зацвердзіць пяцігадовы план. Зацвердзіць праект. Зацвердзіць парадак дня сходу.// Аформіць юрыдычна, у законным парадку. Войт патрабаваў вярнуць стары магістрат да кіравання горадам. Гэты прысуд зацвердзіў кароль.Шынклер.
2.каго. Афіцыйна прызначыць каго‑н. куды‑н. або кім‑н. Зацвердзіць на пасаду дырэктара. Зацвердзіць загадчыкам фермы.// Юрыдычна пацвердзіць законнасць чыіх‑н. правоў, абавязкаў і пад. Зацвердзіць дзяцей у правах спадчыны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)