асі́лак, ‑лка, м.

Герой беларускіх казак, легенд, воін незвычайнай сілы, мужнасці і розуму; волат. Выхапіў асілак Дубавік свой востры меч і адсек цмоку ўсе тры галавы. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухру́чны, ‑ая, ‑ае.

1. З дзвюма ручкамі. Двухручная піла.

2. Прызначаны для карыстання абедзвюма рукамі адначасова. Адзін з мужыкоў ледзь варочаў абедзвюма рукамі радавую святыню — двухручны меч. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

two-edged [ˌtu:ˈedʒd] adj.

1. во́стры з або́двух бако́ў (меч)

2. двухсэ́нсавы, двухсэнсо́ўны;

a two-edged policy двайна́я палі́тыка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

obnażony

аголены, непакрыты;

obnażony miecz — аголены меч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

damoklesowy :

miecz damoklesowy (miecz Damoklesa) — дамоклаў меч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dwuręczny

двухрукі, двухручны;

miecz dwuręczny — двухручны меч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ме́чыкі ’цюльпаны’ (паст., Сл. ПЗБ), драг. мэ́чыке ’гладыёлусы’ (Лучыц-Федарэц), відаць, з польск. mieczyk ’тс’, як і чэш. mečík, серб.-харв. ма̏ч, mačika, mečiką, mačȋc, mačinac, ’тс’, mačac ’стальнік, Ononis spinosa’ славен. mȅč ’гладыёлус’, mečíka ’касач’, — усе першапачаткова з’яўляюцца старым перакладам з лац. gladiolus ’невялікі меч’ > ’мечавідны ліст’ < gladius ’меч’ паводле падабенства лістоў да мяча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

арпена́л

(ад гр. arpe = крывы меч)

лекавы прэпарат, проціспазматычны сродак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ *Мя́кчык, мʼякчык ’самаробны меч’ (ТС). У выніку кантамінацыі лексем мʼяккі і мячык. Матывацыя: самаробны мяч з воўны значна мякчэйшы, чым гумовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Курдо́ўнік ’зараснік аеру, асакі’ (Яшк.). Магчыма, да *кардоўнік (*корд‑ов‑ник). Ад ст.-рус. кордъ ’меч’ адпаведна форме. Параўн. асака вострая, целарэз.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)