kurhan, ~u

м. курган; могільнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Бурга́н ’узгорак, курган’ (Нас.). Нейкая кантамінаваная форма (буго́р + курга́н?). Але не выключаецца вывядзенне з *бугра́н (буго́р + суф. ‑ан?). Параўн. бургу́н.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tumulus

[ˈtu:mjələs]

n.

на́сып -у m., курга́н -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

kopiec

м.

1. курган; узгорак;

2. капец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

żalnik

м. гіст.

1. могільнік;

2. курган

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

здзірване́лы, ‑ая, ‑ае.

Які пакрыўся дзірваном, ператварыўся ў дзірван. Здзірванелы курган. □ Дзень за днём ішла ўпартая праца — і на будоўлях, і на здзірванелых, запушчаных палях. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Курга́нік ’сон раскрыты, Pulsatilla poteris L.’ (Кіс.). Да курган 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́чаўка ’купіна, накапаны курган зямлі’, ’тычка’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валато́ўкі ’могілкі’ (Касп.). Да валатоўка ’курган’, параўн. аналагічнае ўтварэнне множнага ліку могілкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

векаве́чны, ‑ая, ‑ае.

Які існуе многа вякоў; спрадвечны. Векавечны бор, курган. Векавечная дружба. □ Гераічная барацьба лепшых сыноў рабочага класа падарвала ўстоі самаўладства, устоі векавечнай цемры, няволі. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)