воро́чать несов.

1. (переворачивать) варо́чаць, пераваро́чваць; (передвигать) перако́чваць, перасо́ўваць;

2. (вертеть) круці́ць; (вращать) круці́ць; (страницы и т. п.) гарта́ць, пераго́ртваць;

3. перен., разг. (распоряжаться) варо́чаць, ару́даваць;

воро́чать дела́ми варо́чаць спра́вамі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

во́бмаль, прысл.

Разм. Не зусім дастаткова; малавата. Папяросы бацька круціць тоненькія — махоркі ў кааператыве вобмаль. Чорны. [Мацей:] — Я.. збіраўся, ведаеш, напісаць, ды ўсё часу гэтага вобмаль. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prevaricate

[prɪˈværɪkeɪt]

v.i.

1) хітрава́ць, круці́ць, махлява́ць; ілга́ць; мані́ць

2) гавары́ць ухі́льна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

кружи́ть несов.

1. (вертеть кого, что) круці́ць;

ве́тер кру́жит пыль ве́цер кру́ціць пыл;

2. (описывать круги, блуждать) кружы́ць;

в не́бе кружи́л ко́ршун у не́бе кружы́ў каршу́н;

мы до́лго кружи́ли, пока́ добрали́сь до дере́вни мы до́ўга кружы́лі, паку́ль дабра́ліся да вёскі;

кружи́ть го́лову (кому-л.) круці́ць галаву́ (каму-небудзь);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Крутня́ 1 ’бязладдзе’ (КЭС, лаг.), ’круцельства’ (Бяльк.). Да круціць 2 (гл.).

Крутня́ 2 ’закрутка для прымацавання аглабель да полаза’ (Сл. паўн.-зах.). Да круціць 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чарнагры́вы, ‑ая, ‑ае.

У якога чорная грыва; з чорнай грывай. Стоячы ў перадку воза, хлапчук .. круціць над галавой лейцамі і пакрыквае на кругленькага мышастага, чарнагрывага коніка. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радэ́о

(англ. rodeo, ад лац. rotare = круціць)

спаборніцтвы каўбояў у верхавой яздзе, накідванні ласо і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Крутун ’віхор’ (Яўс.). Гл. круціць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Круту́ха ’танец’ (Касп.). Гл. круціць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лі́рнік, ‑а, м.

Гіст. Вандроўны беларускі музыка-пясняр, які акампаніруе сабе на ліры ​1 (у 2 знач.). Пры самай сцяне прытуліўся лірнік. .. Ён круціць корбу ліры і спявае. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)