Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пані́ч, ‑а, м.
1. Сын пана; малады пан. Даўно схавалі ў склепе пана, паніч стаў за гаспадара.Дубоўка.
2.Разм. Спешчаны чалавек; беларучка. — Збераце камсамольскі сход.. Каго-каго, а разбэшчаных панічоў трэба караць.Карпаў.
3.толькімн. (панічы́, ‑о́ў). Абл. Тое, што і павой. Па-ранейшаму цвілі пад вокнамі чырвоныя вяргіні, высокія панічы.Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bestráfen
vt (für A, wegen G) кара́ць, штрафава́ць (за што-н.)
mit dem Tóde ~ — пакара́ць сме́рцю
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
scourge
[skɜ:rdʒ]1.
n.
1) бізу́н -а́m., пу́га f
2) ка́ра f.
3) Figur. напа́сьць, бяда́f.
2.
v.t.
кара́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
penalize
[ˈpi:nəlaɪz]
v.
1) кара́цца зако́нам, быць кара́ным зако́нам; прызна́ць кара́льным зако́нам
2) кара́ць; штрафава́ць (у гульні́ за парушэ́ньне пра́вілаў гульні́)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ругава́ць ’турбаваць, крануць, паварушыць (саркастычна)’ (маладз., Янк. Мат.). З польск.rugować ’высылаць, караць вінаватых’ < rug ’высылка, пакаранне вінаватых’, запазычана з гарадскога нямецкага права, дзе Rüge ’вымова’, rügen ’вымаўляць, рабіць вымову’ (Брукнер, 468). У якасці зыходных формаў падаюць с.-в.-ням.rüggen, rucken, rücken (Нававейскі, Zapożyczenia, 261). Сюды ж ст.-бел.рукгованъе ’высяленне’ (Ст.-бел. лексікон).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Карта́к ’мужчына без рук’ (Жд. 3). Калі да A-örfa/ro(запазычанне з польскай мовы), тады сюды ж польск.karcić ’біць, караць’, балг.къртя ’вырываю, аддзяляю’, серб.-харв.кртипі ’мучыць, ламаць, крышыць’ (прасл.къгий). Апафапічны варыянт ког(ъ (гл. кароткі). Бел.картак зыходзіць да *kbrtakъ з суфіксам ‑akъ, які рэгулярна дае вытворныя са значэннем дэвербіяльных Nomina agentis (SP, 1, 90).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ВІ́ЦЕБСКАЕ ПРА́ВА,
сістэма юрыд. нормаў, якая замацавала аўтаномныя правы Віцебскай зямлі ў складзе ВКЛ, а таксама рэгламентавала прававое становішча насельнікаў гэтай зямлі. Было зафіксавана прывілеямі 1503 і 1561 вял. князёў Аляксандра і Жыгімонта Аўгуста, таму што ранейшыя віцебскія прывілеівял. князёў былі страчаны. Нормы Віцебскага права выпрацаваны яшчэ ў часы Віцебскага княства. Князі, якія ўступалі на віцебскі прастол, абавязаны былі даць згоду правіць паводле Віцебскага права, што фіксавалася дагаворам. Пасля далучэння Віцебскага княства да ВКЛ нормы Віцебскага права без значных змен гарантаваліся вял. князямі ВКЛ. Паводле прывілея 1503 ваявода прызначаўся толькі са згоды віцяблян, судзіць і караць апошніх належала ў Віцебску. Прывілеі 1503 і 1561 разам з інш.абл. прывілеямі сталі крыніцамі Статутаў ВКЛ.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Пелесава́ць ’жорстка цялесна караць плёткаю, сячы бічом; вытоптваць луг, пасеў (аб конях, каровах)’ (Нас.). Да пяля́сы (гл.), што часцей выступае ў прыставачных утварэннях, гл. перапялёсы ’з папярочнымі палосамі’. Нельга выключыць кантамінацыю з паласава́ць ’біць вяроўкай ці бічом’ (гл.) і пяле́жыць, пяле́гаваць ’біць, праводзячы поласы’. Суадносіны ‑еле‑/‑ала‑, як пелеска́ць/паласка́ць (Нас.). Паводле Карскага (1, 253), узнікла ў выніку т. зв. III поўнагалосся з усх.-слав. ⁺pol̃s‑ пад уплывам пелесне́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
discipline
[ˈdɪsəplɪn]1.
n.
1) дысцыплі́на f., самакантро́ль -ю m.; пара́дак -ку m.
2) дысцыплі́на f., галі́на ве́ды
2.
v.t.
1) дысцыплінава́ць
2) прывуча́ць да паслухмя́насьці
3) кара́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)