schláchten

vt кало́ць, рэза́ць (жывёлу, птушку); забіва́ць (людзей)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

nettle​2 [ˈnetl] v.

1. infml раздражня́ць, злава́ць, кало́ць, абража́ць;

Barbara’s remark nettled Peter. Заўвага Барбары ўкалола Пітэра.

2. апяка́ць крапіво́й

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

джга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак. (разм.).

1. каго (што). Калоць, раніць джалам (пра насякомых, змей).

Авадні і сляпні джгалі нясцерпна.

2. Хутка ісці або бегчы.

Лявон джгаў без аглядкі.

|| аднакр. джгану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́ і джгнуць, -ну, -неш, -не; -нём, -няце́, -нуць; -ні.

|| наз. джга́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

паро́ць¹, пару́, по́раш, по́ра; пары́; незак.

1. каго-што. Калоць, тыкаць чым-н. вострым.

П. кійком гразь.

2. што. Разбураць, спорваць.

П. гнёзды.

3. каго-што. Бадаць (разм.).

Каровы поруць адна адну.

4. каго-што. Колючы, тыкаючы чым-н., прымушаць вылезці адкуль-н.

П. трусоў з малінніку.

|| зак. распаро́ць, -пару́, -по́раш, -по́ра; -пары́; -по́раты (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

chop​2 [tʃɒp] v.

1. сячы́;

chop wood кало́ць дро́вы

2. крышы́ць; кро́іць, нараза́ць, нарэ́зваць; шаткава́ць

chop down [ˌtʃɒpˈdaʊn] phr. v. ссяка́ць (дрэва, куст і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

pícken

1.

vt

1) дзяўбці́

2) кало́ць

2.

vi сту́каць дзю́бай

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

stácheln

vt

1) джа́ліць, кало́ць

2) гавары́ць з’е́дліва, пацве́льваць, паке́пліваць, дражні́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

жыга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм.

1. каго-што і без дап. Калоць, праколваць чым‑н. вострым, напаленым. // Балюча кусаць. Пчолы жыгаюць. // Апякаць. Крапіва жыгае босыя ногі.

2. Бліскаць (пра маланку, агеньчык і пад.). За акном жыгалі маланкі, сцены ўздрыгвалі ад грому. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Саба́ць ’калоць’ (гродз., З нар. сл.). З зобаць?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́лка ​1, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. калоць ​2. Колка дроў. Колка цукру.

ко́лка ​2,

1. Прысл. да колкі ​1.

2. безас. у знач. вык. Пра адчуванне ўколу, рэзі. Колка ісці босымі нагамі па ржэўніку. □ Сорам не елка — вачам не колка. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)