слабагру́ды, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае слабыя, нездаровыя лёгкія. На выгляд [Туркевіч] быў нібы слабагруды, а калі загаварыць голасна — голас моцны і звонкі, прыемнага тэмбру. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сано́рыка

(ад лац. sonorus = звонкі)

гукавышынная з’ява ў музыцы, пры якой тонаў не чуваць, аднак яны пазначаны ў партытуры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Лукшчы́ць ’лушчыць (боб, гарох)’ (астр., Сл. ПЗБ). Літуанізм. Параўн. літ. lùkštyti ’тс’. Гл. таксама звонкі варыянт лужджы́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гу́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Звонкі, выразны, далёка чутны. Гучным голасам прывітаў Шырокі маладых настаўнікаў. Колас. За дзвярамі пачуўся гучны тупат. Гартны.

2. Здольны ствараць чысты, звонкі гук. Гучная скрыпка. □ Дзесь збоку, яшчэ далей, Грае гучная труба. Колас.

3. перан. Які карыстаецца вялікай папулярнасцю; шырокавядомы. Гучная слава. □ Другі баран — ні «бэ», ні «мя», А любіць гучнае імя. Крапіва.

4. перан. Напышлівы, многаабяцаючы. Гучныя фразы. Гучная рэклама.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

donośny

звонкі, гучны, зычны, моцны;

donośny głos — гучны (моцны) голас

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sonorous [ˈsɒnərəs] adj.

1. fml гу́чны, зво́нкі;

sonorous salutes шу́мныя прывіта́нні

2. fml урачы́сты, высакамо́ўны;

sonorous style рытары́чны стыль;

sonorous titles высо́кія зва́нні

3. ling. сано́рны (гук)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Зода ’сода’ (брасл., Сл. паўн.-зах.). Звонкі пачатак у выніку індывідуальнага азванчэння агульнабел. с‑ ці не пад уздзеяннем ням. Soda з пачатковым [z‑]?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

diamond [ˈdaɪəmənd] n.

1. алма́з, дыяме́нт;

a diamond mine алма́зная капа́льня;

a diamond ring брылья́нтавы пярсцёнак;

a diamond wedding BrE брылья́нтавае вясе́лле

2. pl. diamonds зво́нкі (у картах)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

апа́д, ‑у, М ‑дзе, м., зб.

Плады, што апалі з дрэў ад ветру, непагоды. Цябе любіў я і люблю, Мой звонкі лістапад, Вы ў грудзі, грукае ў зямлю Антонавак апад. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трымгаце́ць ‘ледзь свяціцца’ (Сцяшк. Сл.). Звязана з трымцець, трамцець (гл.), звонкі варыянт да трымкацець, гл. Не выключана кантамінацыя лексем трымце́ць і міргаце́ць (гл. мірга́ць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)