зво́нкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зво́нкі зво́нкая зво́нкае зво́нкія
Р. зво́нкага зво́нкай
зво́нкае		 зво́нкага зво́нкіх
Д. зво́нкаму зво́нкай зво́нкаму зво́нкім
В. зво́нкі (неадуш.)
зво́нкага (адуш.)		 зво́нкую зво́нкае зво́нкія (неадуш.)
зво́нкіх (адуш.)
Т. зво́нкім зво́нкай
зво́нкаю		 зво́нкім зво́нкімі
М. зво́нкім зво́нкай зво́нкім зво́нкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зво́нкі¹, -ая, -ае.

1. Гучны, гулкі.

З. голас.

Звонкае шкло.

Звонкая манета (металічныя грошы).

2. Тое, што і гулкі (у 2 знач.).

Звонкае паветра.

○

Звонкі зычны — які вымаўляецца з удзелам голасу.

|| наз. зво́нкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зво́нкі², -аў, адз. зво́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

Картачная масць, якая абазначаецца чырвонымі ромбікамі.

|| прым. званко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зво́нкі I прил., в разн. знач. зво́нкий; зву́чный; (о высоком звуке, голосе — ещё) звеня́щий;

~кая пе́сня — зво́нкая пе́сня;

~кая струна́ — зво́нкая (звеня́щая) струна́;

з. го́лас — зво́нкий (зву́чный) го́лос;

○ з. зы́чны — лингв. зво́нкий согла́сный;

◊ ~кая мане́та — зво́нкая моне́та

зво́нкі II, -каў (ед. зво́нка ж.) карт. бу́бны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зво́нкі ​1, ‑ая, ‑ае.

Гучны, гулкі; проціл. глухі. Звонкі крык. Звонкая песня. □ Звонкі голас пакаціўся па люстранай роўнядзі ракі і шматразовым рэхам адгукнуўся ў лесе. Шчарбатаў. // Здольны гулка, выразна гучаць. Звонкае шкло. □ А каля масткоў на чыгунцы стаяў вясёлы гоман звонкіх кропель, сцякаючых у ажыўшыя рачулкі і ручайкі. Колас. // Здольны гучна адбіваць гукі, даваць адгалоскі. Здароў, марозны звонкі вечар! Здароў, скрыпучы мяккі снег! Багдановіч. Паветра было, як шкло, празрыстае і звонкае. Шамякін. // Які ўтвараецца з удзелам голасу (пра гукі). Звонкі зычны.

•••

Звонкая манета гл. манета.

зво́нкі ​2, ‑нак; адз. звонка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.

Картачная масць, якая абазначаецца чырвонымі ромбікамі. — Звонкі козыры, — здаў Паўлюк карты і абцёр пот са лба. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зво́нкі​II карт Káro n -s, -s, Schéllen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зво́нкі​I klángvoll; hell tönend; laut;

зво́нкі зы́чны фан stímmhafter Konsonánt;

зво́нкая мане́та Metállgeld n -(e)s, -er, Hártgeld n -(e)s; перан báres Geld

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зво́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зво́нка зво́нкі
Р. зво́нкі зво́нак
Д. зво́нцы зво́нкам
В. зво́нку зво́нкі
Т. зво́нкай
зво́нкаю		 зво́нкамі
М. зво́нцы зво́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

званко́вы² гл. звонкі².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звіню́чы, -ая, -ае (разм.).

Звонкі.

З. гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)