нежылы́

1. (у якім не жывуць) únbewohnt;

2. (не прыстасаваны для жылля) únbewohnbar, zum Wóhnen úngeeignet [nicht bestímmt];

нежыло́е памяшка́нне únbewohnbarer Raum

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

та́і, ‑яў.

Група народаў, якія жывуць у Паўднёвым Кітаі, краінах Індакітая, паўднёва-ўсходняй Індыі і гавораць на тайскіх мовах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насе́льніцтва, ‑а, ж.

Сукупнасць жыхароў на ўсёй Зямлі, на кантыненце, у краіне, горадзе і пад. Насельніцтва Беларусі. Шчыльнасць насельніцтва. Гарадское насельніцтва. // Разм. Людзі, якія жывуць у адным якім‑н. месцы. Насельніцтва двара пана Тарбецкага было вельмі разнастайнае. Колас. // перан. Пра жывёл, птушак, рыб, якія жывуць у адным месцы. Насельніцтва лесу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зімо́вішча, ‑а, н.

Месца або памяшканне, дзе зімуюць, жывуць або спыняюцца зімою; зімоўе, зімоўка (у 2 знач.). Спыніцца ў зімовішчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гуцу́лы, ‑аў; адз. гуцул, ‑а, м.; гуцулка, ‑і, ДМ ‑лцы; мн. гуцулкі, ‑лак; ж.

Украінцы, якія жывуць у Карпатах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліставёртка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Матыль, вусені якога жывуць у лісці раслін, скручваючы іх у трубачкі, камячкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ту́фелькі, ‑аў; адз. туфелька, ‑і, ДМ ‑льцы, ж.

У заалогіі — прасцейшыя арганізмы класа інфузорый, якія жывуць у прэснай стаячай вадзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэр’е́р, ‑а, м.

Парода сабак, якія выкарыстоўваюцца для палявання на невялікіх жывёлін, што жывуць у норах, і для барацьбы з грызунамі.

[Фр. terrier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Печуры́чка ’ластаўка берагавая’ (Ян.). Ад пячора, пячурка ’адтуліна, ніша ў сцяне печы, нара ў беразе ракі, у якой жывуць ластаўкі’. Да пячора (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фокстэр’е́р, ‑а, м.

Невялікі сабака з пароды тэр’ераў, з якім палююць на лісіц, барсукоў і іншых невялікіх звяроў, што жывуць у норах.

[Англ. fox-terrier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)