plentiful

[ˈplentɪfəl]

adj.

дастатко́вы, больш як до́сыць, бага́ты, урадлі́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

dostatecznie

1. даволі; досыць; дастаткова;

2. здавальняюча (адзнака)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нявы́гадны, ‑ая, ‑ае.

Які не дае прыбытку, даходу, выгады. Эканамічна нявыгадная справа. □ [Максім] быў досыць прыгожы хлопец і сярод паненак лічыўся цікавым кавалерам, хоць і нявыгадным жаніхом. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пермане́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Доўгатэрміновая завіўка валасоў. Прычоска-перманент. □ Да нас далучаецца Валя, прыгожая, досыць маладая жанчына з вялікімі сінімі вачыма і бялявымі завіткамі перманенту. Навуменка.

[Фр. permanent — пастаянны ад лац. permaneo — застаюся.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

довле́ть​I несов. (кому, чему) уст. хапа́ць, быць даво́лі, быць до́сыць; (удовлетворять кого) задавальня́ць, здавальня́ць (каго).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Досць ’досыць’ (БРС). Як і до́сыць (гл.), узыходзіць да слав. *do syti (*do sъti). Наўрад ці можна думаць пра запазычанне з польск. dość ’тс’ (< dosyć; гл. Слаўскі, 1, 158–159), хоць такая магчымасць не выключаецца (бел. досць. здаецца, на ўсх.-слав. тэрыторыі ізаляванае, няма ў іншых усх.-слав. мовах, калі не лічыць укр. дыял. до́ста). Агляд роднасных форм гл. у Трубачова, Эт. сл., 5, 86–87.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

not so bad

до́сыць до́бры, не такі́ ўжо́ й дрэ́нны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

starczyć

starczy|ć

зак. хапіць;

starczyć! — хопіць!; досыць!; дастаткова!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

міласэ́рнасць, ‑і, ж.

Схільнасць да спагады іншым, да літасці над кім‑н. [Сімон:] — Сплаці мне ўсё поўнасцю праз тыдзень, а то я ладам у суд .. Досыць ужо маёй міласэрнасці. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́здумнасць, ‑і, ж.

Схільнасць да роздуму; роздум. Асабліва ўзмацніліся ў зборніку «Тры цішыні» тыя роздумнасць і філасафічнасць, якія ў першай кнізе [А. Вярцінскага] досыць выразна адчуваліся толькі ў лічаных творах. Бугаёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)