вінагра́днік, ‑у, м.

1. Участак, засаджаны вінаградам.

2. Кусты вінаграду. Гучаць мелодыі, і сэрца рвецца Туды, дзе ружамі цвітуць даліны, Дзе вінаграднік ля дарогі ўецца. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Раката́ць ’адзывацца дробным раскацістым гулам’ (ТСБМ). Магчыма, русізм, параўн. рус. рокота́ть, рокочу́гучаць’, дыял. рекота́ть ’у голас смяяцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

nchklingen

* vi аддава́цца (рэ́хам), гуча́ць; перан. знахо́дзіць [мець] во́дгук [адгало́сак]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

detoneren

vi

1) узрыва́цца

2) муз. гуча́ць фальшы́ва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рэ́зка прысл.

1. (рухацца) hstig, hftig;

2. (гучаць) schrill, gllend, schnidend;

3. (выказвацца) schroff, scharf, hftig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

wybrzmiewać

незак.

1. сціхаць, змаўкаць (пра гукі);

2. кніжн. гучаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

амафо́нія

(гр. homophonia)

шматгалосы музычны твор, у якім асноўную мелодыю выконвае толькі адзін голас, а астатнія гучаць як акампанемент.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

амафо́ны

(гр. homophonos = аднагучны, аднатонны)

лінгв. словы, якія аднолькава гучаць, але маюць рознае напісанне (напр. грыб — грып, казка — каска).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

заглу́хлы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які прыціх, перастаў гучаць. Заглухлы тупат коней.

2. Заняпалы, закінуты, запусцелы. На паляне асталося два кусцікі крушыны, заглухлыя ў высокай траве. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распе́ць, ‑пяю, ‑пяеш, ‑пяе; ‑пяём, ‑пеяце; зак., што.

1. Развучыць, рэпеціруючы (музычны твор для голаса). Распець дуэт.

2. Прымусіць добра гучаць (пра голас, галасы). Распець хор перад выступленнем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)