Вычвара́ць ’вырабляць штукі, выдумляць, строіць жарты’ (БРС, Шат., Яруш., Некр., Янк. БФ; КЭС, лаг.). Магчыма, утварэнне ад пачвара (гл.) (< польск.poczwara) з дапамогай замяняльнай прэфіксацыі і, відавочна, калі меркаваць на значэнню, не без уплыву дзеяслова вытвараць (гл.).
2. zusámmenbasteln vt; гл. майстраваць; разм.пагард.áusdenken*vt, áussinnen*vt, zusámmenschmieren vt (выдумляць)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
fabricate
[ˈfæbrɪkeɪt]
v.t.
1) будава́ць; вырабля́ць, фабрыкава́ць
2) зьбіра́ць машы́ну (склада́ць з гато́вых ча́стак)
3) выдумля́ць, хлусі́ць
4) падрабля́ць (дакумэ́нты)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Трулі́ць ‘маніці, хлусіць’ (Вушац. сл.), ‘гаварыць няпраўду, выдумляць’ (докш., Бел. дыял. 2), ‘нешта вярзці, невыразна гаварыць (пра п’янага)’ (полац., Нар. лекс.). Гукапераймальнае, параўн. польск.trulać ‘курлыкаць, трубіць (пра голас жураўля і гусі ў палёце)’, рус.трум‑трум ‘голас жураўля’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
imagine[ɪˈmædʒɪn]v.
1. уяўля́ць сабе́
2. меркава́ць, ду́маць;
I imagine it will rain. Я мяркую, што пойдзе дождж.
3.выдумля́ць;
You are always imagining things. Вечна ты нешта выдумляеш.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
wymyślać
незак.
1. выдумваць, выдумляць, прыдумваць;
2. паклёпнічаць, нагаворваць;
3.komu лаяць каго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
fabulíeren
vi, vt
1) піса́ць, склада́ць (байку, казку)
2) перан.выдумля́ць, прыдумля́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Лабзе́нь ’хлопец з вялікім ілбом’ (Нас.). Сюды ж формы з перастаноўкай: лазбень ’тс’ (Жд. 2, Нас., Бяльк.), ’поўны, здаровы чалавек’ (Бяльк.). Метатэза адбылася, відаць, паводле асацыяцыі з дзеясловам лазіць і наз. лоб (’лазіць усюды’ > ’свавольнічаць’ ’выдумляць’ > ’быць разумнікам’). Параўн. таксама смал.лабзень, лазбень ’лоб’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
змані́ць, зманю, зманіш, зманіць; зак.
1. Сказаць няпраўду; схлусіць. Калі маці спыталася: а дзе ж хлеб? — Ганна хацела выдумляць, што згубілі акрайчык, але Аленка не магла зманіць маці.Сабаленка.— Нас тут ззаду група, — на ўсякі выпадак зманіў Чыжык.Лупсякоў.
2.каго-што. Спакусіць пайсці куды‑н., за кім‑н. ці зрабіць што‑н. Хто зманіў, хто звёў дзяўчыну? Счуў жаніх праз дзень прычыну.Ставер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)