скры́ва, прысл.

Разм. Тое, што і скоса. Глядзеў адзін пан Богут скрыва, Як воўк, уткнуўшыся ў паркан. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валачы́ць, -лачу́, -ло́чыш, -ло́чыць; незак.

1. каго-што. Тое, што і валачы (але абазначае дзеянне, якое адбываецца шматразова і ў розны час).

Валачыў воўк, павалаклі і ваўка.

2. Выцягваць з металу (спец.).

В. дрот.

|| наз. валачэ́нне, -я, н.

|| прым. валачы́льны, -ая, -ае (да 2 знач.).

В. стан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

sea dog

1) стары́, быва́лы, дасьве́дчаны мара́к; марскі́ воўк

2) цюле́нь -я m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Lúpus in fábula

≅ лёгкі на ўспамі́н (літаральна воўк у ка́зцы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

люпазо́рый

(ад лац. lupus = воўк)

спецыяльная лячэбная ўстанова для хворых на туберкулёз скуры (люпус).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

памо́ўка, ‑і, ДМ ‑моўцы; Р мн. ‑мовак; ж.

Гаворка (ужываецца звычайна ў прымаўцы: Пра воўка памоўка, а воўк і тут).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вальфра́м

(ням. Wolfram, ад Wolf = воўк + Rahm = пена)

хімічны элемент, цяжкі тугаплаўкі метал светла-шэрага колеру.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

farbowany

фарбаваны;

farbowany lis — воўк у авечай скуры

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

О́бат (*вобат) ’вобад’ (Воўк-Лев., Татарк.) да вобад (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аўча́рня ж Scháfstall m -s, -ställe, Schäferéi f -, -en;

◊ воўк у аўча́рні ≅ der Hecht im Kárpfenteich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)