во́крык, ‑у, м.

Рэзкі гучны вокліч з загадам, папярэджаннем, пагрозай каму‑н. Дзядзька Марцін спыніў Юзіка.. сярдзітым вокрыкам: — Што ты хвошчаш пугаю карову? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Аза́сь ’вокліч для адгону сабак’ (Гарэц.). Гл. зась.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ашкі́ль, ашкі́ля ’вокліч для адгону авечак’ (гродз., Цыхун, вусн. паведамл.), вокліч для адгону жарабят і авечак’ (бераст., Супрун, Лекс. балтызмы, 44). Аналагічна да ашкір з а і шкіля — у залежнасці ад інтанацыі падзыўное ці адгоннае слова для авечак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Áusruf

m -(e)s, -e

1) во́кліч

2) абвяшчэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гэй, выкл.

Разм. Вокліч, якім звяртаюцца да каго‑н., аклікаюць каго‑н. Гэй, наперад, покі сэрца Б’ецца, рвецца на прастор. Купала. — Гэй, дзядзька! — гукнула Харошка. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

но, выкл.

Вокліч, якім панукаюць каня. «Но, но, кося, — падахвочвалі мы.. [каня]. — Уставай, даражэнькі. А то так і ногі выцягнеш». Якімовіч.

•••

Ні тпру ні но гл. міру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́крык м Áufschrei m -(e)s, -e; Áusruf m -(e)s, -e; (вокліч)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вы́крык, ‑у, м.

Гучны адрывісты вокліч, крык. Шум, жарты, вясёлыя выкрыкі поўнага задавальнення поўнілі лазню. Колас. Хутка пачуліся грозныя выкрыкі стражнікаў: «Шырэй дарогу! Шырэй! Убок! Убок!» Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Акшу́ль ’вокліч для адгону жарабят’ (Інстр. III) да акыш, кантамінаванага з адсюль.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Выць ’вокліч, якім адганяюць парасят’ (Мядзв., З нар. сл.). Гл. вецю‑вецю.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)