шнар, ‑а, м.

Разм. Тое, што і шрам. Алесь закасаў рукаў і моцна пацёр запясці. На ім выступіў ледзь прыкметы шнар. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

awfully

[ˈɔfli]

adv.

1) стра́шна; страшэ́нна

2) informal ве́льмі, мо́цна

I’m awfully sorry — Я мо́цна выбача́юся

awfully good of you — ве́льмі мі́ла з ва́шага бо́ку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bitterly [ˈbɪtəli] adv.

1. го́рка;

She wept bitterly. Яна горка плакала.

2. мо́цна, ве́льмі;

It was bitterly cold. Было вельмі холадна.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cinder [ˈsɪndə] n.

1. ву́галь;

burnt to a cinder мо́цна падгарэ́лы, згарэ́лы (пра страву);

the cinders sport га́равая даро́жка

2. по́пел

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

palpitate [ˈpælpɪteɪt] v.

1. med. мо́цна бі́цца (пра сэрца); пульсава́ць

2. дрыжа́ць (ад страху);

palpitating with excitement які́ дрыжыць ад хвалява́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Перапыхну́ць (піріпыхны́ць) ’перадыхнуць’ (Юрч. СНЛ). З ⁺перапы́хкнуць. Да пера- і пы́хкаць, гл. пыхаць ’моцна дыхаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тыце́яць, тыті́яти ‘моцна і голасна сварыцца’ (драг., Ск. нар. мовы). Няясна. Магчыма, ад тыц, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

распу́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. распух, ‑ла; зак.

1. Моцна апухнуць; ацячы. Чыжык вельмі пахудзеў за гэты час, некалі бялёсы твар яго пачарнеў ад ветру і доўгага сядзення ля кастроў, губы патрэскаліся і распухлі. Лупсякоў. Хлопчыка пакусалі пчолы, ён увесь распух і пакутаваў страшэнна. Васілевіч.

2. перан. Разм. Моцна павялічыцца ў памерах. Ручай распух і выйшаў з берагоў. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пія́на,

Спец.

1. прысл. Ціха, не моцна. Іграць піяна.

2. нескл., н. Фрагмент музычнага твора, выкананы такім спосабам, а таксама само такое выкананне.

[Іт. piano.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карчане́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

Моцна азябшы, траціць адчувальнасць. Рукі карчанеюць на марозе. □ Цэментовая падлога ў камеры намерзла, босыя ногі пачалі карчанець. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)