гаметагене́з

(ад гамета + -генез)

працэс фарміравання і развіцця гамет у жывёл і раслін (гл. аагенез і сперматагенез).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гематапаэ́з

(ад гемата- + гр. poiesis = утварэнне)

працэс утварэння, развіцця і даспявання клетак крыві ў чалавека і жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

карбанатыза́цыя

(ад карбанаты)

працэс змены горных парод, які выклікае ўтварэнне карбанатаў кальцыю, магнію, жалеза і іншых металаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рурбаніза́цыя

[ад англ. ru(tal) = вясковы + урбанізацыя]

працэс пашырэння гарадскіх форм і ўмоў жыцця на сельскую мясцовасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тыпалітагра́фія

(ад гр. typos = адбітак + літаграфія)

паліграфічнае прадпрыемства, на якім працэс друкавання выконваецца друкарскім і літаграфскім спосабамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

філагене́з

(гр. phyle = племя + -генез)

працэс развіцця арганічнага свету або асобных яго формаў з моманту ўзнікнення жыцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

электро́ліз

(ад электра- + -ліз)

хімічны працэс распаду рэчыва на састаўныя часткі пры праходжанні праз яго электрычнага току.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

урбаніза́цыя

(фр. urbanisation, ад лац. urbanus = гарадскі)

1) працэс канцэнтрацыі насельніцтва і эканамічнага жыцця ў буйных гарадах;

2) распаўсюджанне гарадскога спосабу жыцця ў сельскай мясцовасці.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

арганіза́цыя ж. (працэс) Organisíerung f -, Organisatión f -;

2. (аб’яднанне) Organisatión f -en;

нізава́я арганіза́цыя Grúndorganisation f;

Арганіза́цыя Аб’ядна́ных На́цый (ААН) Organisatión der Veréinten Natiónen (скар. UNO);

гандлёвая арганіза́цыя Hándelsorganisation f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адасо́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; заг. адасоб; зак., каго-што.

Аддзяліць, выдзеліць з агульнага, цэлага; паставіць асобна, па-за сувяззю з іншымі. Адасобіць маладняк ад прадукцыйнай жывёлы. Адасобіць адзін працэс ад другога. // Выдзеліць які‑н. даданы член сказа ў гаворцы паўзамі і інтанацыяй, а на пісьме — знакамі прыпынку. Адасобіць акалічнасць, выражаную дзеепрыслоўным словазлучэннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)