прыто́чванне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыточваць ​1 — прытачыць ​1.

прыто́чванне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыточваць ​2 — прытачыць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прытуха́нне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прытухаць ​1 — прытухнуць ​1.

прытуха́нне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прытухаць ​2 — прытухнуць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расклада́нне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскладаць ​1 — раскласці ​1.

расклада́нне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскладаць ​2 — раскласці ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распі́хванне 1, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. распіхваць ​1 — разапхнуць.

распі́хванне 2, ‑я н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. распіхваць ​2 — разапхаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расплю́шчванне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. расплюшчваць ​1 — расплюшчыць ​1.

расплю́шчванне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. расплюшчваць ​2 — расплюшчыць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расчэ́сванне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. расчэсваць ​1 — расчасаць ​1.

расчэ́сванне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. расчэсваць ​2 — расчасаць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ско́лванне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сколваць ​1 — скалоць ​1.

ско́лванне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сколваць ​2 — скалоць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сця́гванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. сцягваць — сцягнуць (у 1–4, 7–9 і 13 знач.); дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. сцягвацца — сцягнуцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

счэ́сванне 1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. счэсваць ​1 — счасаць ​1.

счэ́сванне 2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. счэсваць ​2 — счасаць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узбагачэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. узбагачаць — узбагаціць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. узбагачацца — узбагаціцца. Абмен вопытам — надзейны сродак узаемнага ўзбагачэння. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)