адкры́цца сов., в разн. знач. откры́ться;

засло́на ~ры́лася — за́навес откры́лся;

з’езд ~ры́ўся ро́ўна ў пяць гадзі́н — съезд откры́лся ро́вно в пять часо́в;

ы́ліся магчы́масці — откры́лись возмо́жности;

пе́рада мно́ю ~ры́ўся ціка́вы краяві́д — пе́редо мной откры́лся интере́сный пейза́ж;

а. пе́рад кім-не́будзь — откры́ться пе́ред ке́м-л.;

во́чы ~ры́ліся — (у каго) глаза́ откры́лись (у кого);

свет адкры́ўся — (каму) свет откры́лся (кому); свет уви́дел (кто)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нала́дзіць сов.

1. (создать) нала́дить, организова́ть; (связь) установи́ть;

н. вытво́рчасць аўтамабі́ляў — нала́дить (организова́ть) произво́дство автомоби́лей;

н. су́вязь з кім-не́будзь — установи́ть (нала́дить) связь с кем-л.;

н. рабо́ту клу́ба — нала́дить рабо́ту клу́ба;

2. почини́ть, испра́вить; нала́дить;

н. гадзі́ннік — почини́ть (испра́вить) часы́;

н. плуг — нала́дить плуг;

3. муз., радио нала́дить, настро́ить;

н. прыёмнік — нала́дить, (настро́ить) приёмник;

4. (вечер, концерт и т.п.) устро́ить, организова́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паве́рыць сов.

1. в разн. знач. пове́рить; (убедиться — ещё) уве́ровать;

п. чу́тцы — пове́рить слу́ху;

п. у справядлі́васць чыі́х-не́будзь меркава́нняў — пове́рить (уве́ровать) в правоту́ чьи́х-л. сужде́ний;

2. в знач. вводн. сл. пове́рить;

я, ~рце, не ве́даў — я, пове́рьте, не знал;

не п. сваі́м вача́м (вуша́м) — не пове́рить свои́м глаза́м (уша́м);

пада́нне све́жае, але́ п. ця́жка — свежо́ преда́ние, а ве́рится с трудо́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разне́сці сов.

1. в разн. знач. разнести́;

р. газе́ты па кватэ́рах — разнести́ газе́ты по кварти́рам;

р. раху́нкі па кні́гах — разнести́ счета́ по кни́гам;

ве́цер ~нёс пыл — ве́тер разнёс пыль;

р. каго́-не́будзь у газе́це — разнести́ кого́-л. в газе́те;

2. (молву и т.п.) распространи́ть, разнести́; (тайну, секрет) разгласи́ть;

3. безл., разг. разнести́, разду́ть; вздуть;

~сла шчаку́ — разнесло́ (разду́ло, взду́ло) щёку;

4. разнести́, разби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чыта́ць несов., в разн. знач. чита́ть;

уме́ць ч. — уме́ть чита́ть;

ч. усю́ ноч — чита́ть всю ночь;

ч. кні́гу — чита́ть кни́гу;

ч. чарцёж — чита́ть чертёж;

ч. сляды́охот. чита́ть следы́;

ч. чые́-не́будзь ду́мкі — чита́ть чьи́-л. мы́сли;

ч. ле́кцыі — чита́ть ле́кции;

ч. ве́ршы з эстра́ды — чита́ть стихи́ с эстра́ды;

ч. у вача́х — по глаза́м ви́деть;

ч. памі́ж радко́ў — чита́ть ме́жду строк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Апла́тва, опла́тва ’абчасанае бервяно ў апошнім вянцы зруба над бэлькамі’ (Шушк.). Польск. oplatwa ’тс’, укр. платва верхняя бэлька ў зрубе’, славац. platva ’плоскі кавалак матэрыялу, якім што-небудзь закрываюць’. Зважаючы на ўкраінскую і славацкую формы, можна дапусціць другаснасць пачатковага о‑ як фанетычнай пратэзы, хаця гэта і не неабходна. Ад дзеяслова (а)плаціць з суф. ‑тва (параўн. малітва); роднасна слову плот ’агароджа’, плыт. Іншая магчымасць: ад дзеяслова *пластаць ’дзяліць на пласты (плахі)’, на што ўказвае чэш. plastva ’пласт’, давала б тлумачэнне слова як больш старажытнага. Узаемаадносіны беларускага, украінскага, польскага, славацкага слоў няясныя: тут магчыма захаванне старога агульнага слова, а таксама адлюстраванне ўзаемных уплываў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ашу́шкацца ’надзець на сябе многа адзежын’ (Нас., Чач., КЭС, лаг.), ошушкацца (КСТ), абшушкацца ’цёпла адзецца’ (КСП), ушушкацца (Бір. Дзярж.), нашушкацца (таўбц., жыт., петрык., брагін., Цыхун, вусн. паведамл.). Ад шушкацца ’цёпла апранацца, укрывацца’, што звязана з шушкацца ’капацца, шастаць; паволі і ціха што-небудзь рабіць’, да семантыкі параўн. копша ’занадта цёпла адзеты чалавек; той, хто капаецца, павольна працуе’, параўн. варыянты з х і ст у корані: нашухацца ’адзецца цёпла і многа’ (КСТ) і нашуштацца (нашустацца) ад шухацца, шустацца (па тэрміналогіі Махэка — «ch‑» і «st‑intensivum», параўн. чэш. ošoust, ošusta ’абарванец’ і славац. ošuchaný ’абарваны’, гл. Махэк₂, 619, 629), што можна разглядаць як вынік кантамінацыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Аўрач, овра́ч ’кій, якім заганяюць рыбу ў сетку’, рэч. (Браім, Весці АН БССР, 1973, 1). Аддзеяслоўнае ўтварэнне з суфіксам ‑ач, характэрным для назваў прылад дзеяння паводле значэння дзеяслова; магчыма, ад незафіксаванага *овраць, вытворнага з коранем ‑ver‑, для асноў з якім у славянскіх мовах характэрна значэнне ’піхаць, соўгаць’ (гл. Фасмер, 1, 293), а таксама ’кій, рычаг, з дапамогай якога што-небудзь паварочваюць, прыводзяць у рух’, параўн. укр. вирло ’асноўны шост рыбалоўнай прылады, пры дапамозе якога яе падымаюць і апускаюць’, ’дышаль манежа’, ’доўгі рычаг, якім паварочваюць ветраны млын’ (гл. Куркіна, Этимология, 1970, 101). Параўн. аўраць. З семантычнага боку магчымы ўплыў літ. varýti, vãro ’гнаць, выганяць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Дрэ́ва ’дрэва’ (БРС, ТСБМ, Нас., Касп., Шат., Бяльк., Сл. паўн.-зах.), таксама дре́ва (Бяльк.). Укр. дре́во (памянш. форма древко) ’тс’ (Грынч.); параўн. і гуц. древору́б ’павець для дроў’ (Грынч.: з Шухевіча). Адносна бел. слова (без укр. матэрыялу) Трубачоў (Эт. сл., 4, 212) заўважае: «блр. литер. дрэ́ва неисконно». Сапраўды, бел. і ўкр. формы нельга вытлумачыць з якой-небудзь прасл. зыходнай формы, таму можна меркаваць, што гэта запазычанне з польск. drzewo ’тс’ (< прасл. *dervo; аб апошнім гл. Трубачоў, там жа, 211–212) з субстытуцыяй польск. гука rz усх.-слав. ‑р‑. Дзіўна, што ў ст.-бел. мове (гл. Булыка, Запазыч.) не адлюстраваны гэты паланізм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Канча́р, канчу́р ’аддзелены канец чаго-небудзь’ (ТСБМ, Др.-Падб., Гарэц.; стаўбц. Прышч.; слонім., Нар. лекс., Сл. паўн.-зах.; навагр., Нар. словатв., стаўбц. З нар. сл.); ’сук, галіне дрэва, канцы галін’ (Сцяшк.), канчарэ́ ’кароткія бярвенні паміж вокнамі і на вуглах’ (гродз., Мат. АС); канча́рык ’капец градкі’ (гродз., З нар. сл.; Сл. паўн.-зах.); канчуры ’наспісваныя алоўкі’ («Маладосць» 1969, I, 156); канча́р ’корч, куст’ (Сцяшк.), канчы́р ’няроўнасць на дарозе ад каранёў дрэў’. Бел. прасл. рэгіяналізм, утвораны ад прасл. konьcь ’капец’ пры дапамозе суф. ‑arʼь. Ад konьcь утвораны і дзятл. канча́к, шальч. канчу́к ’канец баразны’, паст., докш., віл. канчык, канчычок ’кончык’ (Сл. паўн.-зах.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)