ця́ўканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. цяўкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Аднойчы шчанюкі На двор прыбеглі, выпаўзшы з-пад маткі, Зірнулі ў розныя бакі І цяўканне ўзнялі. Корбан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ча́хканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. чахкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Сухое чахканне матора аддалілася, а потым зусім заціхла. Алешка. З хляўца даносілася частае чахканне секача. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ґе́рзаць ’падплятаць (лапці)’ (Сл. паўн.-зах.). Паводле Сл. паўн.-зах., запазычанне з літ. ker̃zoti ’зрабіць абы-як’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Наджга́ць ’накусаць’, параўн. наджы́гаць ’тс’ (Бяльк.). Да джгаць (гл.), дзе джг, паводле Карскага (1, 383), з жг.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Недаскана́лы ’які мае недахопы’ (Некр. і Байк., БРС, ТСБМ). Паводле Кюнэ (Poln.), запазычанне з польск. niedoskonały ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ла́стка ’закладка на хустцы’ (лаг., Жд. 2). Перанос паводле падабенства с ла́стка ’ластаўка’. Да ластаўка 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ла́ткі (мн.) ’фіранкі’ (нараўл., Мат. Гом.). Відавочна, семантычны перанос паводле падабенства з ла́та 3 ’сетка, невад’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лыжок ’частка сахі, якая служыць для ўмацавання канструкцыі’ (маз., Смул.). Да лыгаць 2. Суфікс паводле віжок (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ля́нксам ’павольна, не спяшаючыся’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Паводле Грынавяцкене (там жа, 2, 718), з ням. langsam ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ме́льшы ’малодшы’, ’меншы’ (маст., Сл. ПЗБ; Сцяц.). Паводле Карскага (1, 324), гэта ўтварэнне ад прыметніка мелкі (< мѣлъкъ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)