Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Пех ’чалавек, якога трэба падштурхоўваць да працы, справы’ (Нас.). Насовіч (413) выводзіць гэтае слова з nixaifb — народная этымалогія. Параўн., аднак, славен.pęh ’стома, стомленасць’. pęhati ’слабець’, pehati se ’старацца, працаваць, клапаціцца’, pehdta, pehočci ’стомленасць’, сюды ж ц.-слав.опЬшатн ’слабець, марнець; бяднець’, рус.опешать ’збяднець’, ’моцна стаміцца і захварэць’, ’перастаць быць дзейным, актыўным; страціць сілы, энергію’, ст.-чэш.pešeti ’слабець, чэзнуць; сумаваць’, н.-луж.pešak ’стары грыб’ і інш., якія можна ўзвесці да прасл.*pešati, роднаснага літ.pežti, pežti ’мець хворы выгляд’ (Бязлай, 3, 21). Махэк₂ (446) дапускае страту звонкасці ў слав.*pezjałi > pes‑jati > *peśati.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Схі́ндрыцца ’зрабіцца худым, мізэрным’ (ТС). Вытворнае ад лаянк. гі́ндра (ТС), гі́нда ’тс’, гл. гіндзіцца ’слабець, марнець’ (Янк. 3.), няяснага паходжання.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тупе́ць ‘станавіцца тупым, неўспрымальным’ (ТСБМ), ст.-бел.тупети ‘слабець’: на блисканѧ з грому ѡko людское тупѣе (ГСБМ). Гл. тупа, тупы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
abate[əˈbeɪt]v.fml
1. аслабля́ць, памянша́ць
2.слабе́ць, памянша́цца, сціха́ць (пра вецер, шторм, гукі і да т.п.)
3. зніжа́ць (цану, падатак)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
hínfällig
a хі́сткі, трухля́вы, сла́бы
~ wérden — слабе́ць, тра́ціць сі́лы; парахне́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
sag2[sæg]v.
1. прагіна́цца, прагіба́цца, правіса́ць;
His shoulders sagged. Ён згорбіўся.
2. звіса́ць, абвіса́ць
3.слабе́ць;
My spirits sagged. У мяне ўпаў настрой.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
deaden
[ˈdedən]1.
v.t.
1) аслабля́ць, заглуша́ць; прытупля́ць (боль)
2) рабі́ць гуканепраніка́льным
2.
v.i.
абміра́ць, заміра́ць; прытупля́цца; слабе́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Кво́ліць1 ’слабець’ (Нас.), ’непакоіць’ (Сцяшк. Сл.). Гл. кволіць2 і кволы.
Кво́ліць2 ’рабіць што-небудзь больш вольным’ (Нас.). Гл. кволы.
Кво́ліць3 ’чакаць’ (Нас.). Параўн. кволіць2 і кволы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ліжэ́ць ’меншаць, слабець (пра мароз)’ (дзярж., Нар. сл.). Утворана з прасл.Ibg- і суф. -ёй. Лексема хутчэй за ўсё запазычана ці аформлена паводле польск.ulżyć ’аблегчыць^ < lżej ’лягчэй’. Да лёгкі, ільгота (гл.).