ляні́вец, ‑ніўца, м.

Паўднёваамерыканская млекакормячая жывёліна, якая жыве на дрэвах і слаба прыстасаваная да хадзьбы па зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nietęgo

слаба; няважна;

nietęgo się czuć — няважна адчуваць сябе

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

слабоуспева́ющий

1. прич. які́ (што) сла́ба паспява́е;

2. прил. слабапаспява́ючы;

3. сущ. слабапаспява́ючы, -чага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

нераспрацава́ны, ‑ая, ‑ае.

Які зусім не распрацоўваўся або слаба распрацаваны, не прадуманы ва ўсіх дэталях. Нераспрацаваная тэма. Нераспрацаваны план.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пало́гі ’слаба спрадзены’ (Влад.). Да по́лаг (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фенакі́т, ‑у, М ‑кіце, м.

Спец. Празрысты, бясколерны ці слаба афарбаваны ў вінна-жоўты, ружовы, буры колер мінерал класа сілікатаў.

[Ад грэч. phenax, phenakos — падманшчык.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлажы́цца², -лажу́ся, -ло́жышся, -ло́жыцца; зак.

1. Тое, што і раскласціся².

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Распасціся пад уздзеяннем бактэрый, згніць.

Торф яшчэ слаба разлажыўся.

3. перан. Дайсці да поўнага маральнага падзення; дэзарганізавацца.

|| незак. разлага́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

|| наз. разлажэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

віха́цца рэдк wánken vi, schwíngen* vi, wáckeln vi; táumeln vi (слаба трымацца на нагах)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

poorly​2 [ˈpɔ:li, ˈpʊəli] adv.

1. бе́дна; дрэ́нна;

poorly lighted streets сла́ба асве́тленыя ву́ліцы

2. дрэ́нна;

She’s doing poorly at school. Яна дрэнна займаецца ў школе.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сла́бкі, ‑ая, ‑ае.

1. Які няшчыльна прылягае; завялікі (пра пояс, абутак, адзенне). Слабкая пятля. Слабкая шапка.

2. Нямоцна нацягнуты, слаба прыкручаны. Слабкая вяроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)