расстано́ўка ж., в разн. знач. расстано́вка;

р. зна́каў прыпы́нку — расстано́вка зна́ков препина́ния;

р. сіл — расстано́вка сил

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стоп

(англ. stop = спыняць)

1) каманда ў значэнні: стой! спыніся!;

2) назва сігналу для прыпынку транспарту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

праця́жнік, ‑а, м.

1. Знак прыпынку ў выглядзе доўгай гарызантальнай рыскі ( — ).

2. Такі знак у азбуцы Морзе, а таксама гукавы сігнал, які адпавядае гэтаму знаку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расстано́ўка, -і, ДМ -но́ўцы, ж.

1. гл. расставіць.

2. Р мн. -но́вак. Парадак, паслядоўнасць у размяшчэнні чаго-н.

Правільная р. знакаў прыпынку.

3. Р мн. -но́вак. Кароткая паўза пры размове, пры выкананні чаго-н.

Чытаць верш з расстаноўкай.

|| прым. расстано́вачны, -ая, -ае (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інтэрпу́нкцыя

(лац. interpunctio = раздзяленне мовы кропкамі)

1) вучэнне аб расстаноўцы знакаў прыпынку;

2) тое, што і пунктуацыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

адасо́блены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад адасобіць.

2. у знач. прым. Выдзелены ў гаворцы інтанацыяй і паўзамі, на пісьме — знакамі прыпынку. Адасоблены прыдатак. Адасобленае словазлучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разасяро́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго-што.

Раздзяліўшы на драбнейшыя групы, размясціць кожную з іх асобна, у некалькіх месцах. Хутка разасяродзілі машыны і без прыпынку ішлі далей. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караво́кі, ‑ая, ‑ае.

Які мае карыя вочы. На прыпынку ў калідоры вагона паяўляецца першы прадстаўнік чэхаславацкага народа, дабрадушны, крыху паўнаваты для сваіх маладых год, каравокі старшына-пагранічнік з папкай пад пахай. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Háltestelle

f -, -n прыпы́нак, ста́нцыя

an der nächsten ~ áussteigen* — выхо́дзіць на насту́пным прыпы́нку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ду́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

1. гл. дуга.

2. Ручка або якая-н. іншая частка прадмета ў форме невялікай дугі.

Д. замка.

3. Па́рны знак прыпынку або матэматычны знак у выглядзе вертыкальнай рысы (прамой, закругленай, фігурнай).

Круглыя дужкі.

Квадратныя дужкі.

Фігурныя дужкі.

Узяць у дужкі.

Вынесці за дужкі.

Раскрыць дужкі.

|| прым. ду́жачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)