Schúldbekenntnis

n -ses, -se прызна́нне сваёй віны́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́рваць, -рву, -рвеш, -рве; -рві; -рваны; зак., каго-што.

Рэзкім рухам, рыўком выдаліць, дастаць, узяць.

В. пустазелле.

В. хворы зуб.

В. ліст са сшытка.

В. карандаш з рук.

В. прызнанне ў каго-н. (перан.: прымусіць прызнацца). В. перамогу (перан.).

|| незак. вырыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

легітыма́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Пацвярджэнне ці прызнанне за кім‑н. якога‑н. права; дакумент, які пацвярджае гэта права.

2. Узаконенне пазашлюбных дзяцей у буржуазных заканадаўствах.

[Ад лац. legitimus — законны, правамерны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Bekénntnis

n -ses, -se

1) прызна́нне

éidliches ~ — прызна́нне [зая́ва] пад прыся́гай

2) абвяшчэ́нне сябе́ прыхі́льнікам

3) ве́ра, рэлі́гія, канфе́сія

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дэманстраты́ўны demonstratív;

дэманстраты́ўныя дзе́янні вайск. Schéinhandlungen pl;

дэманстраты́ўнае прызна́нне ein demonstratíves [-vəs] Bekénntnis

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэмакраты́зм

(ад дэмакратыя)

1) прызнанне і ажыццяўленне дэмакратыі;

2) народнасць, прастата.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Sélbstbekenntnis

n -ses, -se добраахво́тнае [дабраво́льнае] прызна́нне (сваёй віны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

спо́ведзь ж. царк. Béichte f -, -n; перан. Sélbstbekenntnis n -ses, Bekénntnis n (прызнанне)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

папуля́рнасць

(ад папулярны)

1) агульнадаступнасць, зразумеласць выкладу;

2) шырокая вядомасць, прызнанне грамадскасцю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

валюнтары́зм, ‑у, м.

1. Ідэалістычная плынь у філасофіі, якая аб’яўляе волю вышэйшым, творчым прынцыпам быцця, першаасновай усяго існага.

2. Прызнанне волі, а не розуму рашаючым фактарам псіхічнай дзейнасці чалавека.

[Ад лац. voluntarius — валявы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)