легітыма́цыя, ‑і,
1. Пацвярджэнне ці прызнанне за кім‑н. якога‑н. права; дакумент, які пацвярджае гэта права.
2. Узаконенне пазашлюбных дзяцей у буржуазных заканадаўствах.
[Ад лац. legitimus — законны, правамерны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)