discipline

[ˈdɪsəplɪn]

1.

n.

1) дысцыплі́на f., самакантро́ль -ю m.; пара́дак -ку m.

2) дысцыплі́на f., галі́на ве́ды

2.

v.t.

1) дысцыплінава́ць

2) прывуча́ць да паслухмя́насьці

3) кара́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wdrażać

незак.

1. do czego навучаць, прывучаць;

2. пачынаць; заводзіць (справу і да т.п.);

wdrażać śledztwo — пачынаць следства

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ва́дзіць 1 ’шкодзіць’ (БРС, Шпіл., Яруш., Др.-Падб., Гарэц.); ’муляць, назаляць; турбаваць; калоцца’ (Юрч., Грыг., Сцяшк. МГ, Янк. БП); ’(мяне) нудзіць, (мне) моташна, млосна’ (безасаб.) (КСТ), ва́дзіцца ’сварыцца’ (Гарэц., Хрэст. дыял., 333); ’весці звадку’ (лаг., КЭС), ва́дка ’сварка’, ва́да ’загана’ (Хрэст. дыял.); ’налог, недахоп’ (Шпіл.); ’няшчасце’ (Карскі, Труды, 337); ’недахоп, загана’ (Арх. Бяльк.); ’ганьба, фальш, хіба’ (лаг., КЭС); ’боль’ (КСТ). Рус. ва́дить ’узводзіць паклёп, сварыцца’, польск. wadzić ’сварыць, звадзіць’, wada ’недахоп’, в.-луж. wadźić ’перашкаджаць, шкодзіць’, чэш. vaditi ’тс’, vada ’звадка, сварка’, славен. váditi ’абвінавачваць’, балг. ва́дя ’паклёпнічаць, быць зламоўным’. Прасл. *vaditi роднаснае з літ. vadinti ’зваць, запрашаць’, ст.-в.-ням. farwáʒan ’абяцаць, клясціся’, ст.-інд. vádati ’гаворыць, паведамляе’. Гл. Фасмер, 1, 265–266; БЕР, 1, 112; Махэк₂, 674; Брукнер, 598; Скок, 3, 557.

Ва́дзіць 2 ’прыцягваць’ (Гарэц.); ’шанцаваць, мець карысць’ (КЭС). Рус. повадка, ва́да ’звычка’, ва́дить, важивать ’вабіць, прынаджваць, прыкормліваць’, повадиться ’займець звычку’, балг. ва́дя ’атрымліваць’, серб.-харв. на́вада ’звычка’, на̀вадити ’прывучаць’, славен. vaditi ’прывучаць’, ст.-слав. навада ’прывучэнне’. Прасл. *vaditi < *vada, якое Праабражэнскі (1, 63) суадносіць з санскр. svdhhā́ ’звычка, звычай, навык’, адасабляючы ад рус. ва́да ’сварка’, ва́дзіць ’маніць, гаварыць няпраўду’. Магчымасць пераходу ’сварыцца’ > ’прынаджваць, прывучаць’ дапускае Фасмер (1, 266). Гл. яшчэ Скок, 3, 558; Варбот, Этимология, 1963, 213–216; Даруля, SR, 1968, 217–223.

Вадзі́ць 1. Прасл. *voditi — ітэратыў да весці (гл.).

Вадзі́ць 2 ’шукаць у схованках’ (КСТ). Утворана лексіка-семантычным спосабам ад вадзі́ць/ве́сці. Параўн. рус. водить ’у дзіцячых і спартыўных гульнях выконваць галоўную ролю адпаведна з правіламі’; ’канаводзіць’, балг. водя ’кіраваць’, серб.-харв. он води ’ён уперадзе’. Праабражэнскі (1, 100) указвае на рус. ва́ди́ть, якое ўжываецца ў гульнях у адносінах да таго, хто прайграў і абавязаны, напрыклад, падаваць шар, мячык. Можна меркаваць, што ў рус. ва́ди́ть «аб’яднаны» розныя дзеясловы: води́ть і ва́дить. Даль (1, 160) адзначыў, маючы на ўвазе гэта значэнне: «здаецца, гэта будзе води́ть, а не ва́дить». Параўн., аднак, ва́дзіць ’ставіць цурку пры гульні ў клёк’ (Сцяц.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gewöhnen

1.

vt (an A) прывуча́ць (да чаго-н.)

er ist darán gewöhnt — ён да гэ́тага прывы́к [прызвыча́іўся]

2.

(sich)

(an A) прывыка́ць (да чаго-н.), звыка́цца (з чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

harden [ˈhɑ:dn] v.

1. рабі́ць цвёрдым; рабі́цца цвёрдым; зацвердзява́ць, цвярдзе́ць;

The cement hardened. Цэмент зацвярдзеў.

2. умацо́ўваць; загарто́ўваць; загарто́ўвацца;

harden steel загарто́ўваць сталь

3. рабі́ць неадчува́льным; рабі́цца неадчува́льным, жо́рсткім;

harden one’s heart against smb. стаць бязлі́тасным да каго́-н.;

harden smb. to smth. рабі́ць каго-н. загартава́ным, выно́слівым да чаго-н.; умацо́ўваць;

harden to labour прывы́кнуць да ця́жкай пра́цы;

harden the body/oneself against cold прывуча́ць це́ла/сябе́ да хо́ладу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

mouth

[maʊӨ]

1.

n., mouths

1) рот -а m., ву́сны pl. only.

2) адту́ліна f. (пячо́ры)

mouth of a river — уто́ка f., ву́сьце n.

3) грыма́са f.

2.

v.

1) [maʊð] лаві́ць ро́там; чвя́каць ро́там

2) гавары́ць напы́шліва, ара́тарстваваць

3) грыма́сьнічаць

4) прывуча́ць каня́ да ўздэ́чкі й цу́гляў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ánhalten

*

1.

vt спыня́ць, затры́мліваць

den Átem ~ — затаі́ць дыха́нне

2) (zu D) прывуча́ць (да чаго-н.)

2.

vi

1) спыня́цца, затры́млівацца

der Bus hält an — аўто́бус спыня́ецца

2) цягну́цца, до́ўжыцца

das Wétter wird ~ — надво́р’е пратрыма́ецца

3.

(sich)

(an D) трыма́цца (за што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прышчапі́ць ​1, ‑шчаплю, ‑шчэпіш, ‑шчэпіць; зак., што.

1. Перасадзіць, частку жывой расліны (вочка, чаранок) на тканку другой, каб перадаць пэўныя ўласцівасці. Аднак жа ў мяне і рука такая лёгкая: бывала, што ні пасаджу, што ні прышчаплю — усё прымецца. Кулакоўскі. // Надаць расліне якія‑н. ўласцівасці шляхам перасадкі на яго часткі другой расліны. «Мы выгадуем і прышчэпім сорак тысяч дзічак», — казаў камандзір на агульным сходзе. Паслядовіч.

2. Увесці ў арганізм вакцыну, каб папярэдзіць або вылечыць якую‑н. хваробу. Прышчапіць воспу.

3. перан.; каму-чаму. Дамагчыся засваення (якой‑н. думкі, пачуцця, навыкаў і пад.). Кожны [з настаўнікаў] любіць свой прадмет, імкнецца прышчапіць гэтую любасць вучням. Дубоўка. Бацька тады пачаў як мае быць прывучаць сына да сальнай справы, думаючы ўтлумачыць сыну і на практыцы прышчапіць яму гандлярскую дыпламатыю, каб пасля ён мог павялічыць маштабы свайго фамільнага таленту. Чорны. Васіль адмахнуўся ад пустых размоў і настойліва дамагаўся аднаго: прышчапіць людзям любоў і цікавасць да вучобы. Шамякін.

прышчапі́ць ​2, ‑шчаплю, ‑шчапіш, ‑шчэпіць; зак., што.

1. Зачыніць на зашчапку; зашчапіць. [Рыгор] уварваўся ў кватэру, нават забыўшы прышчапіць дзверы, і, не распранаючыся, сеў за пісанне. Гартны.

2. Прычапіць пры дапамозе якой‑н. прышчэпкі, зашчапкі. Кірдун падышоў да Алеся і прышчапіў да яго збройнага раменьчыка кінжал і пісталет. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

éinarbeiten

1.

vt

1) прывуча́ць да пра́цы; ўво́дзіць у курс спра́вы

2) тэх. уманці́раваць, урабі́ць (уну́тр)

3) уключа́ць

die Fórderung in die Resolutión ~ — уключы́ць патрабава́нне ў рэзалю́цыю

2.

(sich) уніка́ць у спра́ву; асво́йвацца, прывыка́ць

sich aufeinánder ~ — спрацава́цца адно́ з другім

sich in ein néues Amt ~ — асво́йвацца з но́вай паса́дай

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

blood

[blʌd]

1.

n.

1) кроў, крыві́ f.

2) род -у m., радня́ f., свая́цтва, пахо́джаньне n.

my own flesh and blood — мая́ ро́дная кроў і ко́стка

it runs in his blood — Гэ́та ў яго́ ў крыві́

3) забо́йства, кровапралі́цьце n.

4) высо́кае радасло́ўе

a prince of the blood — князь з карале́ўскага ро́ду

5) паро́дзістасьць f., до́брая паро́да; ра́са f.

full blood — конь чы́стае паро́ды, паро́дзісты конь

2.

v.t.

1) прывуча́ць паляўні́чых саба́к да крыві́

2) право́дзіць баяво́е хрышчэ́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)