1. Падвергнуць праклёну, праклясці. Хацелася склясці свой няўдалы лёс.Грамовіч.
2. Выказаць моцнае абурэнне, нездаволенасць кім‑, чым‑н.; аблаяць каго‑н. Адкашляўшыся, дзед перш-наперш моцна скляў падасланага пісарам прайдзісвета.Якімовіч.— Вось людзі! Вось прорва! Каня шкадуюць. А каб вам бог смерці пашкадаваў! — скляў Тодар.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калто́ба Калдобіна; абрывістая яма на лузе; прорва, бездань (Рэч.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Heer
n -(e)s, -e
1) во́йска, а́рмія
stéhendes ~ — пастая́нная а́рмія
2) бе́зліч, про́рва
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
хві́ля Бездань, прорва, прадонне і наогул усякае благое месца (Грыг. 1838—1840).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Kluft
I
f -, Klüfte цясні́на; бе́здань, про́рва, прадо́нне
II
f -, -en разм. (стара́я) во́пратка, лахманы́, рызманы́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
precipice
[ˈpresəpɪs]
n.
1) стро́ма f.; абры́ў -ву m.; кру́ча f.; про́рва, бе́здань f., прадо́ньне n.
2) Fig. небясьпе́чнае або́ крыты́чнае стано́вішча
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Па́шча ’рот звера, рыбы’ (ТСБМ). Укр.па́шча ’ляпа, зяпа’. Бел.-укр. ізалекса. Утворана пры дапамозе суфікса ‑tʼа ад назоўніка pas‑tь ’пастка’ (першасная форма pad‑tь) < pasti > па́даць, упа́сці (гл.), параўн. рус.про́пасть ’прорва, бездань’, паўн.-сіб.пащь ’пастка на пясца’. Гл. таксама па́стка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ломень ’пастка’ (ветк., Мат. Гом.). Да лом1 (гл.) са зменай семантыкі ’расколіна’ > ’яма’ > ’пастка’, што не зусім пераконвае. З’яўляецца магчымым вывесці гэту лексему з прасл.xlomǫti > xlonǫti (Мартынаў, Слав. акком., 131–132), якое генетычна суадносіцца з літ.lãminti ’жэрці’ і ст.-грэч.λάμια ’пашча’, ’прорва’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Права́лле, провалье ’правал’: от улез провалье, лье і лье дождж, ’прорва, пропасць’ (ТС). Рус. паўд. мн. л. правалья ’пролагі, пячоры’, укр.провалля ’пропасць, роў’. Ад праваліць < валіць з суф. ‑ьje, або ад правші з суф. зборнасці. Адносна суфіксацыі гл. Сцяцко, Афікс. наз., 201. Гл. папярэдняе слова.