падбаро́днік, ‑а, м.
1. Раменьчык вуздэчкі пад ніжняй губою каня.
2. Пласцінка на скрыпцы, якая дапамагае падтрымліваць інструмент падбародкам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зашыпе́ць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак.
Пачаць шыпець. // Прашыпець. У цішыні зашыпела пласцінка і зараз жа палілася цудоўная музыка. Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пунсо́н, ‑а, м.
Спец. Металічны брусок або пласцінка з рэльефным адбіткам літары або знака, якія выкарыстоўваюцца для выціскання матрыцы.
[Фр. poinçon.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ланке́тка ’пласцінка, якая ўжываецца пры пакладанні жывёл’ (Шат.) — відазмененае ланцэт (Шатэрнік, 144).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пі́шчык, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Дудачка, якой прывабліваюць птушак.
2. Пласцінка, якая гучыць у муштуку языковых і духавых музычных інструментаў (спец.).
П. габоя.
3. У тэатры: спецыяльнае прыстасаванне ў выглядзе дзвюх пласцінак для змянення голасу акцёра (спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пло́мба, -ы, мн. -ы, -мб і -мбаў, ж.
1. Бляшаная пласцінка або сплюснуты кавалачак свінцу ці іншага матэрыялу, якімі апячатваюць розныя прадметы, тавары.
Таможная п.
2. Пластычнае рэчыва, якім закладваецца поласць сапсаванага зуба.
П. вывалілася.
|| прым. пло́мбавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фанагра́ма, ‑ы, ж.
Спец. Тэкст або гукі, запісаныя пры дапамозе фанографа на плёнцы, пласцінцы і пад.; плёнка, пласцінка і пад. з такім запісам.
[Ад грэч. phōnē — гук і gramma — запіс.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
значо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.
1. Пласцінка, кружок і пад. з якім-н. адбіткам, які носіцца на грудзях як упрыгожанне, памятны знак ці знак прыналежнасці да якой-н. арганізацыі.
Памятны з.
Універсітэцкі з.
2. Умоўная паметка на чым-н.
Паставіць значкі на палях кнігі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ГРА́НКА,
1) слупок (калонка) адвольнай колькасці тэкставых радкоў, зроблены паліграф. спосабам. Вярстаюцца ў старонкі пэўнага фармату (гл. Вёрстка).
2) Пробны адбітак друкарскага набору для чытання карэктуры.
3) Метал. пласцінка з трыма бартамі для захоўвання, пераноскі і ўстаноўкі набору пры яго апрацоўцы (напр., пры выпраўленні памылак).
т. 5, с. 408
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Трысціна́ ‘сцябло трыснягу’ (ТСБМ), трысціна́ ‘палка’ (Нас., Байк. і Некр.), ‘трыснёг, Phragmites communis Trin.’ (зэльв., ваўк., слонім., віл., ЛА, 1), трысьціна ‘асобная пласцінка ў бёрдзе’ (Нік. Очерки), ‘кій, ляска, мыліца’ (Некр. і Байк.), тросці́на ‘пласцінка ў бёрдзе’ (ТС), ст.-бел. тростина, трисцина, трстина, трыстина ‘чарот’, ‘стрэмка’, ‘трыснёг’ (ГСБМ). Да тросць 1, 2 (гл.) з суфіксам адзінкавасці ‑ін‑, гл. трасціна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)