прагма́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

У семіётыцы, мовазнаўстве: кірунак, які вывучае адносіны паміж сродкамі мовы і тымі, хто гэтымі сродкамі карыстаецца; самі такія адносіны.

|| прым. прагматы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўвярсты́, ж.

Палавіна вярсты. Шура ўжо адышоўся з паўвярсты, беручы кірунак, процілеглы сонцу. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сенсуалі́зм, ‑у, м.

Кірунак у тэорыі пазнання, які прызнае адчуванні, пачуцці галоўнай крыніцай пазнання.

[Фр. sensualisme ад лац. sensus — пачуццё, адчуванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трэнд ‘тэндэнцыя, кірунак’ (Новы час, 2015, 18 снеж.), ‘дамінуючая тэндэнцыя, напрамак развіцця’ (Барковіч, Лінгваінфарм.). Запазычана з англ. trend ‘плынь, рух, тэндэнцыя’, першапачаткова ‘кірунак развіцця’ праз польскую або рускую мову.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неафашы́зм, ‑у, м.

Найбольш рэакцыйны кірунак у палітыцы сучаснай буржуазіі, які імкнецца да адраджэння фашызму.

[Ад грэч. neos — новы і італ. fascismo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pear-shaped [ˈpeəʃeɪpt] adj. грушападо́бны

♦

go pear-shaped BrE, infml прыма́ць дрэ́нны кіру́нак

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

механіцы́зм, ‑у, м.

Антыдыялектычны кірунак у філасофіі, які зводзіць усю разнастайнасць быцця да простых законаў механікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмпірыякрытыцы́зм, -у, м.

Суб’ектыўна-ідэалістычны кірунак у філасофіі і метадалогіі навукі канца 19 — пачатку 20 ст., які адмаўляе аб’ектыўнае існаванне матэрыяльнага свету і разглядае яго як з’яву свядомасці і спалучэнне адчуванняў індывіда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

pokierować

зак. накіраваць; паказаць шлях (кірунак)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дэзурбані́зм, ‑у, м.

Кірунак у горадабудаўніцтве 20 ст., які супрацьпастаўляе буйным гарадам вольнае рассяленне сярод сельскай прыроды.

[Ад фр. de..., des... і лац. urbanus — гарадскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)