бруд (род. бру́ду) м.

1. грязь ж.; (отсутствие чистоты — ещё) нечистота́ ж.;

б. на рука́х — грязь на рука́х;

ку́ча бру́ду — ку́ча гря́зи (нечисто́т);

2. (отбросы) нечисто́ты мн.;

3. перен. грязь ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

sackful [ˈsækfʊl] n. по́ўны мех, по́ўны куль (чаго-н.);

sackfuls of money ку́ча гро́шай, незлічо́нае бага́цце

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гэ́блік, ‑а, м.

Памянш. да гэбель; невялікі гэбель. Гэблік так спрытна хадзіў у яго руках, што Сымонка не паспеў агледзецца, як на варштаце вырасла куча белапенных стружак. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ánsammlung

f -, -en канцэнтра́цыя; ско́пішча, нато́ўп, ку́ча

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

лоўж, лаўжа, м.

Галлё, скінутае ў кучу; куча галля. Іпатыч і Гіль падбіралі ссечаныя галіны і сцягвалі ў лоўж. Гамолка. Драбналессе было старанна высечана. Яно сохла ў маленькіх лаўжах. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пале́нне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. паліць (у 2, 3 знач.).

пале́нне ​2, ‑я, н., зб.

Палены. На дварэ — паленне, цёскі, Куча сметніку ляжыць. Колас. [Саўчанка] усміхнуўся, паправіў палкай паленне ў печцы. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кла́тка ’куча’ (Выг.). Гл. кладкай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́хта ’лоўж (куча галля)’ (ЛА, 1). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sterta

ж.

1. тарпа, торп, сцірта;

2. куча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Кружня́ ’куча камення’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. крушня.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)