Металічная вілка ў пластмасавым або гумавым корпусе, пры дапамозе якой злучаны з ёю провадам электрычны прыбор уключаецца ў сетку. — Нашто гэта? — суседка падыходзіць да мяне і выцягвае з прымацаванай да стала разеткі штэпсель.Шынклер.
[Ням. Stepsel.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Па́рта ’школьны вучнёўскі стол, злучаны ніжняй часткай з лаўкай’ (ТСБМ). З рус.па́рта ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 79); у рус. м., як мяркуе Фасмер (3, 209), магчыма, з ням.apart ’убаку, асобна’ < франц.à part ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
злі́ты, ‑ая, ‑ае.
1.Дзеепрым.зал.пр.ад зліць.
2.узнач.прым.Злучаны ў адно, непадзельны (для слыху, зроку). Залы палаца амаль усе пуставалі, затое разнастайных гукаў, злітых у адну несціханую мелодыю, было хоць адбаўляй.М. Ткачоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Паляту́ха1 ’жывёліна атрада грызуноў, падобная на вавёрку, пярэднія ногі якой злучаны з заднімі шырокай лятальнай перапонкай’ (ТСБМ). Дэрыват ад палятаць < лятаць з ‑уха.
Веслано́гія мн. л. ’атрад вадаплаўных птушак, пальцы ў якіх злучаны перапонкамі; атрад ніжэйшых ракападобных’ (БРС, БелСЭ). Запазычана з рус.веслоногие або з польск.wiosłonogie ’тс’. З’яўляецца калькай з лац. навуковага тэрміна Steganopodes < грэч.στεγᾰνόπους, ‑ποδος ’з перапонкамі на лапах’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
паляту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.
Жывёліна атрада грызуноў, падобная на вавёрку, пярэднія ногі якой злучаны з заднімі шырокай лятальнай перапонкай. У палятухі — «сваячкі» вавёркі — паміж пярэдняй і задняй лапамі ўтварылася перапонка, якая дапамагае ёй пералятаць з дрэва на дрэва.Гавеман.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
in gear
а) злу́чаны з мато́рам, улу́чаны
б) спра́ўны, прыго́дны для карыста́ньня, у до́брым ста́не
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
veréinigt
1.
aзлу́чаны, аб’ядна́ны, згуртава́ны
~e Ábkommen — суме́сныя пагадне́нні
2.
adv супо́льна, суме́сна, ра́зам
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Суку́пны ’сумесны, агульны, аб’яднаны’ (ТСБМ). Дзеепрыметнік, утвораны ад дзеяслова ку́піць ’збіраць у адно’ (Ласт.) з прыст. су-; аднак адсутнасць утварэнняў тыпу *сукупіць або *сукупа схіляе да думкі пра няпоўную кальку з рус.совокупный ’агульны, злучаны ў адно’ (з ц.-слав., гл. Фасмер, 3, 705). Гл. купа1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
агрэга́тны
(лац. aggregatus = злучаны)
1) сабраны ў цэлае, сукупны, сумарны;
2) звязаны з фізічным станам рэчыва (цвёрдага, вадкага, газападобнага).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)