work in collaboration with smb. супрацо́ўнічаць з кім-н.
2.derog. супрацо́ўніцтва з во́рагам, здра́дніцтва, здра́да
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Tréubruch
m -(e)s, -brüche верало́мства, здра́да
~ begéhen* — абыхо́дзіцца верало́мна, здра́дзіць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
падло́г, ‑у, м.
Падробка з мэтай ашукаць каго‑н.; падман, ашуканства. [Вера:] Таварышы! Гэта ж падлог, жульніцтва. [Левановіч:] Што? Пісьмо фальшывае?Крапіва.Ад смерці бог фашыстаў не ўбярог, Хоць позна, разгадаў усё ж падлог — Убачыў іклы пад авечай маскай.Жычка.Усё як ёсць табе відаць адразу — І кроў, і здрада, і падлог, і гнеў.Бураўкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
odstępstwo
н. адступніцтва; адступленне; адыход; парушэнне; здрада;
odstępstwo od zasad — адступленне ад прынцыпаў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
АБРА́ЖАННЕ МАЯСТА́ТУ
(ображенье маестату; ад лац. majestas вялікасць, гонар),
юрыдычны тэрмін часоў ВКЛ, які азначаў замах на дзярж. ўладу; у шырокім сэнсе слова — дзярж.здрада, замах на гонар і годнасць вял. князя, распаўсюджанне лжывых, ганебных чутак пра яго. У адпаведнасці з артыкуламі Статута ВКЛ 1588 абражанне маястату каралася смерцю.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Úntreue
f - няве́рнасць, здра́да
éine ~ an j-m begéhen* — здра́джваць каму́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
прыстасава́нец, ‑нца, м.
Чалавек, які прыстасоўваецца да абставін, утойваючы свае сапраўдныя намеры, погляды. У аповесці «Здрада» В. Быкаў непрымірыма, страсна выкрывае «філасофію» шкурніка і прыстасаванца Блішчынскага, аднаго з тых, хто ў першыя дні вайны перабягаў на бок ворага.Гіст. бел. сав. літ.— А Сашка таксама добры прыстасаванец! Пішчом лезе туды, дзе выгодней. Трэба пайсці іх разагнаць.Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
infidelity
[,ɪnfɪˈdeləti]
n., pl. -ties
1) няве́рнасьць f., здра́даf.
2) бязбо́жнасьць f., няве́р’е n.
3) верало́мства n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Псі́на ’пра сабаку, звычайна вялікага; пра пах сабакі, яго поўсці’; ’пра чалавека, які выклікае агіду, абурэнне’ (ТСБМ, Нас., Растарг.), ’сабачае мяса’ (Нас., Растарг.), псі́ны ’сабачы’ (Нас., Бяльк.). Параўн. укр.пси́на ’сабака’, рус.пси́на ’тс’, польск.psina ’тс’, славен.psína ’сабачына’, дыял. ’злосць, здрада’: psina mu gieda iz oči. Вытворныя ад *pьsъ ’сабака’, параўн. Бязлай, Etyma, 160.