пектара́ль

(ад лац. pectus, -toris = грудзі)

шыйнае металічнае ўпрыгожанне, што аблягала грудзі і плечы, якое насілі ў Стараж. Егіпце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

wypiąć

зак. выпнуць;

wypiąć pierś — выпнуць грудзі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Títte

f -, -n часцей груб. жано́чыя гру́дзі, цы́цкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

boob​1 [bu:b] n.

1. infml жано́чыя гру́дзі

2. BrE недарэ́чная памы́лка, ля́псус

3. AmE ду́рань, ёлупень

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

увасса́цца, увассецца; пр. увассаўся, ‑ссалася; зак.

Прывучыцца, прывыкнуць ссаць (грудзі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пе́лька 1 ’грудзі’ (Растарг., Юрч., Янук., Касп.), ’ключыца’ (Мат. Маг.), пелькі ’каўнер’ (Касп.), ’грудзіна, грудная косць’, ’грудная частка ялавічыны’ (Нас., Нас. Сб.), пелькавае мяса ’тс’ (Нас.), маюць непасрэдны працяг на рус. тэрыторыі: пе́лька, пе́лька ’частка адзення, якое закрывае грудзі’, пело ’пярэдняя частка кашулі, што закрывае грудзі’, ’жаночыя грудзі’, пели́ть ’пакрываць, прыкрываць’ — якія можна генетычна атаясаміць з дадзенымі ўграфінскіх моў з агульным значэннем ’верх, тое, што пакрывае’, параўн. вепск. pälʼiné ’верх, верхні бок’, pälʼdʼa, pälʼda ’нацягваць на што-н.’, pälętʼi ’адзін на адным’, pel ’вяршняк, вушак’, удм. pel ’вуха’, эст. peale panema, pealistama ’пакрыць’. Цікавым будзе таксама і семантычны пераход: вепск. ŕind ’грудзі’ і ’каўнер адзення’.

Пе́лька 2 ’уваход у жак або ў кош’ (ТС), рус. дыял. пе́лька ’пятля, палонка’, укр. пе́лька ’глотка’. У выніку семантычнага пераносу з пель (гл.) (Талстой, Этимология–1967, 148–149).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Büste

f -, -n

1) гру́дзі (жаночыя)

2) бюст (скульптура)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́пнуць, ‑пну, ‑пнеш, ‑пне; зак., што.

Выставіць, высунуць уперад. Выпнуць грудзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліф, ‑а, м.

Частка жаночай сукенкі, якая аблягае грудзі і спіну.

[Гал. lijf.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́фчык, ‑а, м.

Прадмет дзіцячай ці жаночай бялізны, які аблягае грудзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)