падалікатне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць, зрабіцца далікатным, далікатнейшым. Твар падалікатнеў — што значыць у горадзе хлопец жыве, вучыцца! Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
zaocznie
завочна;
studiować zaocznie — вучыцца завочна
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
адвучы́цца, -вучу́ся, -ву́чышся, -ву́чыцца; зак.
1. ад чаго і з інф. Адвыкнуць ад чаго-н.
А. курыць.
2. Закончыць навучанне або знаходзіцца на вучобе нейкі час (разм.).
А. ў сярэдняй школе.
Адвучыўся год на курсах.
|| незак. адву́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
university [ˌju:nɪˈvɜ:səti] n. універсітэ́т;
go to university вучы́цца ва ўніверсітэ́це;
enter the university паступі́ць ва ўніверсітэ́т;
a university course універсітэ́цкі курс
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
learn [lɜ:n] v. (learned or learnt)
1. вывуча́ць, вучы́ць; вучы́цца;
What language do you learn? Якую мову вы вывучаеце?;
learn to swim/to use a computer вучы́цца пла́ваць/карыста́цца камп’ю́тарам
2. (of/about) даве́двацца;
I learned the news this morning. Я даведаўся пра гэту навіну сёння раніцай.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
lérnen
vt, vi вучы́цца, навуча́цца (чаму-н.)
lésen ~ — вучы́цца чыта́ць; вучы́ць (што-н.)
ein Gedícht áuswendig ~ — вы́вучыць верш на па́мяць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
паспява́ючы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад паспяваць 3.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які паспяхова вучыцца, не адстае ў вучобе. Я ў Яўгенні Пятроўны лічыўся паспяваючым вучнем. Грамовіч.
3. у знач. наз. паспява́ючы, ‑ага, м. Той, хто паспяхова вучыцца, не адстае ў вучобе.
4. Дзеепрысл. незак. ад паспяваць 3.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абы́раць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Абл. Звыкнуцца з дрэннымі ўмовамі; зрабіцца абыякавым. Абыралі каторыя, машыну не даглядаюць, вучыцца не хочуць. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.
1. Вучыцца некаторы час. [Сцёпка:] — Каб умець жыць па-людску, дык трэба вучыцца і не толькі ведаць, што такое рабфак, а і павучыцца на рабфаку. Колас.
2. Навучыцца чаму‑н., набыць якія‑н. веды, навыкі. Чыста пабеленая печ і сцены, добра вымытая падлога, прыбраныя з густам пасцелі ўразілі дзяўчат. Было чаму павучыцца ў такой акуратнай гаспадыні. Пальчэўскі. Слава аб камуне пайшла на ўсю акругу. Шмат людзей прыходзіла паглядзець, як жывецца, як ідзе праца, а шмат хто прыходзіў і чаму-небудзь павучыцца. Чарот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фі́зік, ‑а, м.
Спецыяліст у галіне фізікі. // Разм. Выкладчык фізікі. Настаўніцу па матэматыцы замяніў фізік. // Разм. Студэнт, які вучыцца на факультэце фізікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)