Зага́на ’недахоп’, ’выгавар’, дыял.маг.загу́на ’асуджэнне’ (Юрч.). Рус.смал.зага́на ’недахоп’, ’пакаранне’. Бязафіксны аддзеяслоўны (ад *заганіць, параўн. укр.зага́нити ’асудзіць’) назоўнік. Гл. ганьба.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
osądzenie
н.
1.асуджэнне, прысуд;
2.гл. osąd
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
га́даўка, ‑і, ДМ ‑даўцы; Рмн. ‑давак; ж.
Разм.лаянк. Пра жанчыну, учынкі якой выклікаюць агіду, асуджэнне. [Лабыш:] О, пакуль мы думалі, гадалі, дык гэта гадаўка жывым багажом абзавесціся ўспела.Козел.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
conviction[kənˈvɪkʃn]n.
1. перакана́нне
2. упэ́ўненасць, перакана́насць;
in full conviction з по́ўнай упэ́ўненасцю
3.lawасуджэ́нне, прысу́д, прызна́нне вінава́тым
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
га́ньба, ‑ы, ж.
1. Бясслаўнае становішча, якое выклікае крайняе асуджэнне, пагарду. — Вялікі гонар быць на чырвонай дошцы. Вялікая ганьба — на чорнай.Бядуля.Лепш са славаю памерці, Як жыць у ганьбе пад ярмом.Глебка.// Пра дзеянні, учынкі, якія выклікаюць пагарду, асуджэнне. Лічылася ганьбай, калі хто выдасць паліцыі зборшчыка.Машара.// Тое, што знеслаўляе, прыніжае чыю‑н. годнасць. — П’янства — гэта ганьба, і з ім мы змагацца будзем, — спакойна прамовіў Дзімін.Карпаў.
2. Загана, недахоп. Адна ганьба, што аблезлы, А так добры лапс[а]рдак.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самаасуджэ́нне, ‑я, н.
Асуджэнне ўласных дзеянняў, учынкаў і пад. [Раіса:] — Мне думалася, што на гэтай рабоце мяне ніхто не будзе турбаваць, нікому я не патрэбна буду. Ды і ні на што я больш не здатна. [Андрэй:] — Гэта што, самаасуджэнне?Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
probation[prəˈbeɪʃn]n.
1.law умо́ўнае асуджэ́нне;
He was given two years’ probation. Яму далі два гады ўмоўна.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Verúrteilung
f -, -en
1) асуджэ́нне
2) юрыд. прыгаво́р, прысу́д
~ in Ábwesenheit [in contumáciam] — заво́чны прысу́д
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
самабічава́нне, ‑я, н.
1. Прычыненне сабе фізічных пакут, выкліканае рэлігійным фанатызмам.
2.перан. Суровае асуджэнне сваіх паводзін, учынкаў у выніку ўсведамлення іх нікчэмнасці, агіднасці. Бесхарактарны я, брат Стары, — на тон самабічавання з’ехаў Садовіч, — але пераеду ў другую школу, тады, брат, шабаш.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ана́фема
(гр. anathema)
1) адлучэнне ад царквы, праклён як самая суровая кара ў хрысціянстве;
2) перан.асуджэнне, звязанае з разрывам адносін.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)