Атыма́лка ’ануча, якой бяруць гаршкі з загнетка’ (> ’ануча наогул’) (Касп., Янк. Мат.), атыма́ч ’тс’ (Жд.), атымачка ’тс’ (Інстр. I). Рус. абл. атымалка, отнималка. Утворана з суфіксам ‑лк‑а ці (у варыянтах) ‑ч, ‑ч‑к‑а ад дзеяслоўнай асновы атыма‑ць з прэфіксам *ot‑ і коранем ‑im‑. Гл. аднімаць, мець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карча́шка ’каравая ануча’ (Янк. Мат.). Відаць, да карчажка, якое ад карчага (?) у значэнні ’нешта зморшчанае’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Плехуці́нка (пліхуціпка), пліху цін ы чка ’старая адзежына’ (Юрч. СНЛ). Да пляхотка ’парваная ануча’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Mémme

f -, -n баязлі́вец, баязлі́ўка

féige ~ — пагардл. ба́ба, ану́ча, мя́мля

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Лыха́тка ’мачалка’ (нараўл., Мат. Гом.). Скарочанае з ⁺лахала́тка, параўн. укр. лахолата ’ануча, лахман’. Да ла́хі і ла́тка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ла́піна ’лапік’, ла́пінка ’тс’, ла́піна ’адзежына’, ’ануча’, ’невялікі ўчастак, заняты пад што-небудзь’, ’абсеў, незасеяны агрэх’, ’месца, дзе качаўся конь’ (гродз., віц., мін., ДАБМ). Паводле Грынавецкене (Сл. паўн.-зах., 2, 621), узыходзіць да літ. lopinȳs ’кавалак матэрыі, рыззё, ануча’, ’прагаліна’ < lōpas ’латка’ (Лаўчутэ, Балтызмы, 116–118). Аднак не выключана магчымасць утварэння ад ла́па 4 (гл.) пры дапамозе апелятыўнага суф. ‑ін‑а.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rag​1 [ræg] n.

1. абрэ́зак (тканіны); ану́ча

2. pl. rags рызманы́, рыззё; лахманы́;

worn to rags зно́шаны, падра́ны, пано́шаны

♦

in rags у лахмана́х, у рыззі́;

(from) rags to riches ≅ з гра́зі ды ў кня́зі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

szmata

szmat|a

ж.

1. ануча; выцірак; рызіна; вяхотка; караўка;

2. ~у мн. анучы; рыззё; лахманы; рызманы;

3. (пра чалавека) слабак; ануча;

mieć kogo za ~ę — лічыць каго каравай анучай

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Wíscher

m -s, -

1) ану́ча

2) растушо́ўка

3) аўта шклоачышча́льнік

4) разм. наганя́й

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Кара́ўка 1 ’старая каравая ануча’ (ТСБМ, Нас., Янк. III, Хрэст. дыял., Яўс.). Гл. каравы. Параўн. караўка ’неахайная жанчына’ (Жд. 2).

Кара́ўка 2 ’доўгае, тоўстае бервяно з карой’, да кара (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)