okrasa

ж.

1. прыправа; акраса; тлушч (пакладзены ў страву);

2. упрыгажэнне, аздабленне, аздоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

appliqué

[,æpləˈkeɪ]

1.

n.

апліка́цыя f., нашы́тая аздо́ба

2.

v.t.

нашыва́ць, аплікава́ць

3.

adj.

аплікава́ны, нашыва́ны, нашы́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Лапаткі ’вузкія матузкі ці стужачкі, якімі зацягваецца каўнер у фартуху’ (Інстр. I). Зах.-укр. лапата́че ’абрэзкі, акраўкі’, рус. лопото́к ’акравак, аблямаваны сэрцайкам, які прывязваецца як аздоба катоў’. Да ла́паць 2 (гл.) < прасл. lapъtь, з якім лексема звязана значэннем ’акравак, абрэзак’. Параўн. таксама папярэдняе ла́патка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Garnitúr

f -, -en

1) аздо́ба, аблямо́ўка

2) набо́р, кампле́кт (мэблі, бялізны і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

падве́ска ж.

1. (аздоба) Ánhänger m -s, -;

2. аўта. Rád¦aufhängung f -, -en, Áchs¦aufhängung f -, -en;

зале́жная падве́ска ко́лаў Stárr¦achs¦aufhängung f, Éinzelrad¦aufhängung f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

жабо́

(фр. jabot, ад jabos = птушыны валляк)

аздоба з карункаў або лёгкай тканіны вакол каўняра ці на грудзях мужчынскай сарочкі, жаночай блузкі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

фрэ́нзлі, брэ́нзлі

(польск. frędzla, ад ням. Fränsel)

рад нітак ці шнуркоў, злучаных па некалькі разам, якія звісаюць па краях фіранак, хустак, сурвэт як аздоба.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

seasoning

[ˈsi:zənɪŋ]

n.

1) прыпра́вы, спэ́цыі pl.

2) Figur. аздо́ба f.

Conversation with a sesoning of wit — Гу́тарка ажы́ўленая гу́марам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

decoration

[,dekəˈreɪʃən]

n.

1) упрыго́жаньне, прыбіра́ньне, аздабле́ньне n.

2) аздо́ба f., арна́мэнт -у m., дэкара́цыя f.

3) узнагаро́да (мэда́ль, о́рдэн)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

акра́са, ‑ы, ж.

1. Аздоба, якая ўпрыгожвае што‑н. звонку, надае прыемны выгляд; упрыгожанне. І рабіне зноў радасна стала, Што жыццё і акрасу прыдбала. Журба. Мне здаецца, што гэта была яшчэ адна.. характэрнасць [К. Чорнага]: слухаць, як з чужога голасу гучыць слова, гэтая найпершая акраса любога твора. Скрыган.

2. Скорам, тлушч, якімі запраўляюць страву; закраса. Калі ў яе [Магрэты] часамі страва Выходзіла няўдала, Тады заўсёды яна справу Акрасай папраўляла. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)