1.Разм. Уволю, многа пасмяяцца. І нажартаваўся Міканор, і насмяяўся, гледзячы на малых.Мележ.
2.зкаго-чаго, надкім-чым і без дап. Аднесціся да каго‑, чаго‑н. з насмешкай, злосна пасмяяцца; абразіць. А ў Маланкі камень-сэрца, Як спаткае — пасмяецца!Броўка.Пасмяяліся над самым святым. Захацелася плакаць. Але не, ён не заплача.Паўлаў.[Зоська:] — Баюся я за цябе ісці, кінеш мяне, насмяешся, а чаго добрага і біць будзеш.Скрыпка.Кацёл з гаршка не пасмяецца, бо абодва чорныя.Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
obrazić
зак.
1. нанесці цялеснае калечанне; пакалечыць;
2.абразіць, зняважыць;
obrazić kogo do żywego — вельмі моцна каго зняважыць, закрануць за жывое
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
afront, ~u
м. абраза; знявага, прыніжэнне;
zrobić komu afront — абразіць (зняважыць, прынізіць) каго;
znieść afront — знесці знявагу;
afront kogo spotkał — абразілі каго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
personal remarks — асабі́стыя заўва́гі (з мэ́тай абра́зіць або́ скры́ўдзіць)
4) асабо́вы
personal pronouns — асабо́выя займе́ньнікі
2.
n.
каро́ткая зьве́стка ў газэ́це пра прыва́тныя спра́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
укало́ць, укалю, уколеш, уколе; зак., каго-што.
1. Параніць, уваткнуўшы ў цела што‑н. вострае. Села [Глафіра] цыраваць панчоху — укалола палец і адлажыла работу па пасля.Пальчэўскі./уперан.ужыв.Ён [дзядзька] так укалоў мяне позіркам строгім, Што я ў той жа момант пабег да дзвярэй.Прыходзька.//перан. Выклікаць непрыемнае пачуццё, падобнае на адчуванне ўколу. Праходзілі апошнія нашы дні, і нейкае падсвядомае прадчуванне балюча ўкалола сэрца.Карпюк.//Разм. Зрабіць укол (у 2 знач.). Іван Іванавіч загадаў зрабіць хворай укол. Надзя скоранька набрала ў шпрыц лякарства, укалола ў руку.Арабей.
2.перан. Пакрыўдзіць, абразіць; даняць. Незалежны і паўафіцыйны тон [лейтэнанта] укалоў дзяўчыну.Карпюк.У голасе Прасі на гэты раз гучала непадробленая злосць і жаданне ўкалоць абоіх: і гаспадара і падчарыцу.Васілевіч.
3.Разм. Уваткнуць што ў што‑н. Укалоць кветку ў валасы. Укалоць пруток у клубок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
1. Плюнуць некалькі разоў куды‑н., на што‑н. Напляваць на падлогу.
2.чаго. Выкінуць з рота пляўкамі нейкую колькасць чаго‑н. Напляваць шкарлупін.
3.перан.Разм. Аднесціся нядбайна, раўнадушна або з пагардай да каго‑, чаго‑н. Напляваць на справу. Напляваць на работу. □ [Люба:] — Я трымала на руках дзіця і сказала старому, што гэта яго ўнук. Паверыў ён ці не паверыў, але прагнаў мяне. .. Больш я там ужо не была. Наплявала.Чорны.
4.толькіўформеінф. напляваць узнач.вык., каму. Разм. Выказванне поўнай абыякавасці або пагарды. [Генадзь:] — Будыка не баіцца, што пра яго скажуць. Я так бачу: напляваць яму на вашу камісію.Шамякін.[Расказчык:] — Галосяць яны цяпер, небаракі, так, што, здаецца, каменнае сэрца не вытрымае. А пану і суддзям напляваць на чужое гора.Якімовіч.
•••
Напляваць у душу — вельмі абразіць, насмяяцца, пакрыўдзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
feeling
[ˈfi:lɪŋ]1.
n.
1) адчува́ньне n.
a feeling of cold (pain) — адчува́ньне хо́ладу (бо́лю).