паэты́чны

(гр. poietikos)

1) які мае адносіны да паэзіі (напр. п. зборнік);

2) поўны хараства, прыгажосці (напр. п. пейзаж);

3) надзелены ўзвышаным пачуццём да прыгожага (напр. п-ая натура).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

contentious

[kənˈtenʃəs]

adj.

1) сварлі́вы, зва́длівы

2) по́ўны спрэ́чак, заўзя́тасьці; задзі́рлівы

a contentious campaign — заўзя́тая кампа́нія

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

alive with

по́ўны чаго́

The streets were alive with people — На ву́ліцах было́ по́ўна людзе́й

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

entire

[ɪnˈtaɪr]

adj.

1) уве́сь m., уся́ f., усё n.

2) цэ́лы; по́ўны; непадзе́льны (маёмасьць), суцэ́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

expressive

[ɪkˈspresɪv]

adj.

1) які́ выяўля́е або́ азнача́е што-н.

2) выра́зны; экспрэсі́ўны, по́ўны пачуцьця́; шматзна́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

fumy

[ˈfju:mi]

adj.

1) ды́мны; по́ўны ды́му або́ выпарэ́ньняў

2) які́ ды́міць або́ выдзяля́е выпарэ́ньні, пах

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

драматы́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да драмы (у 1, 2 знач.). Драматычны тэатр. Драматычны твор. Драматычнае мастацтва.

2. Поўны драматызму (у 2 знач.). Драматычны выпадак. Драматычная развязка.

3. Моцны, крыху рэзкі па тэмбру, у адрозненне ад лірычнага (пра голас спевака). Драматычны тэнар. Драматычнае сапрана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замілава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад замілаваць.

2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане замілавання; расчулены. Сядзіць і курыць — ён [дрывасек] замілаваны, Спакойна ў лесе для яго душы. Кірэенка. // Які выражае замілаванне. Замілаваны погляд. // Поўны замілавання. — Якія мілыя дзеткі, — замілаваным голасам хваліла старая. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́нус, ‑а, м.

Геаметрычнае цела, якое ўтвараецца вярчэннем прамавугольнага трохвугольніка вакол аднаго з яго катэтаў. Бакавая паверхня конуса. Поўны конус. Усечаны конус. Вышыня конуса. // чаго. Пра ўсякі прадмет, які па форме нагадвае такое геаметрычнае цела. Конус патухлага вулкана. □ Праплываюць [міма вокнаў вагона] сенажаці з конусамі стагоў, чарнеюць свежаўзараныя загоны. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мажны́, ‑ая, ‑ое.

Рослы, поўны, моцнага целаскладу. Побач з мажным, шыракаплечым Міхалам Арына здавалася мініяцюрнай, стройнай і маладой. Карпаў. Упусціўшы мужчын, мажная, раздабрэлая буфетчыца зашчапіла за імі дзверы, адышлася за стойку. Навуменка. За сталом сядзелі трое ў ваенным, і ўсе трое былі мажныя, самавітыя, сур’ёзныя. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)