Пе́калны ў выразе: пе́кална дзежка ’дзяжа, у якой расчыняюць цеста і замешваюць яго’ (Янк. 1; гом., Мат. Гом.), пе́кальніца ’дзежка для цеста’ (рэч., б.-каш., Мат. Гом.), ’дзяжа’ (Янк.). Узыходзіць да незафіксаванага ⁺пекаць (гл. пекці), параўн. рус. (дыял.) пека́ть ’пячы’, пекательная печь = русская печь ’печ’. Аб другасным зацвярдзенні ‑л‑ гл. Карскі (1, 316). Параўн. таксама рус. пе́кная печь ’пякарня’, пе́кная дежа ’дзяжа’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Раге́ша ’някемлівы, неахайны чалавек’ (мін., Непакупны, Связи), ’плакса’ (зэльв., Нар. словатв.), рэке́ша ’тоўстая, бясформенная, неахайна апранутая жанчына’ (смарг., Непакупны, Связи), укр. реге́ша, реке́ша ’неахайны, няўклюдны або тоўсты чалавек’. Балтызм, параўн. літ. rekešỹs ’разгалінаванае дрэва’, ’сукаватая галінка’, ’няўклюдны чалавек’, rekežỹs ’бясформенная рэч’, ’амаральны чалавек’, якія да кораня *rek‑, *ker‑ (Лаўчутэ, Балтизмы, 59). Непакупны (Связи, 195) дапускае метатэзу апошняга кораня, параўн. раскярэша (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́шча ’гай’ (стаўб., Прышч. дыс.), ’малады бярэзнік’ (крыч., Яшк.), ’расліннасць’ (Гарэц., Стан.), ’гадаваны ўчастак лісцевага лесу каля населенага пункта’, ’гарадскі парк’ (рэч., слаўг., Яшк.), ’могілкі’ (маг., Яшк.); ’гародніна’ (Жыв. НС); ’працэс росту, рост, развіццё’ (Клім., Сцяц., Ян.; кобр., Нар. лекс.; брэсц., Жыв. сл.; Сл. Брэс., ТС), ’рост у вышыню’ (Скарбы), ’прарослае збожжа’ (Ян.). З прасл. *orst‑ja < *orsti > расці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

steel

[sti:l]

1.

n.

1) ста́ль f.

2) рэч са ста́лі

3) Figur. як сталь

nerves of steel — жале́зныя нэ́рвы

2.

adj.

стальны́, сталёвы, са ста́лі

3.

v.t.

1) пакрыва́ць ста́льлю

2) Figur. гартава́ць (сі́лу, хара́ктар)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

trade​2 [treɪd] v.

1. гандлява́ць

2. AmE (at) купля́ць (што-н.)

3. (for) абме́ньваць (на што-н.); купля́ць па ба́ртары

♦

trade on smb. скарысто́ўваць каго́-н. у сваі́х мэ́тах

trade in [ˌtreɪdˈɪn] phr. v. выме́ньваць стару́ю рэч на но́вую (з даплатай)

trade off [ˌtreɪdˈɒf] phr. v. infml збыва́ць;

trade off old goods збыць стары́я тава́ры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

наса́дка ж.

1. (дзеянне) Áufsetzen n -s; Bestíelen n -s (сякеры і г. д.);

2. тэх. (рэч) Kópfbalken m -s, -; Áufsatz m -es, -sätze; Káppe f -, -n; Verlängerer m -s, -; Düse f -, -n;

3. (прынада для рыб.) Köder m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

deformity

[dɪˈfɔrməti]

n., pl. -ties

1) выро́длівасьць, дэфармава́насьць f., ненарма́льная фо́рма

Doctors can now cure many deformities — Лекары́ цяпе́р выле́чваюць шмат які́я ненарма́льнасьці

2)

а) зьняве́чаны чалаве́к або́ жывёліна

б) дэфармава́ная рэч

3) пачва́рнасьць, бры́дкасьць f. (фізы́чная)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

це́нность в разн. знач. кашто́ўнасць, -ці ж.;

вещь высо́кой це́нности рэч высо́кай кашто́ўнасці;

хране́ние це́нностей захава́нне кашто́ўнасцей;

его́ рабо́та име́ет большу́ю це́нность для нау́ки яго́ рабо́та ма́е вялі́кую кашто́ўнасць для наву́кі;

материа́льные и духо́вные це́нности матэрыя́льныя і духо́ўныя кашто́ўнасці;

культу́рные це́нности культу́рныя кашто́ўнасці;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ахво́сце 1 (БРС), рус. охвостье, ухвостье. Ад хвост ’тое, што застаецца ззаду’ (пры веянні), параўн. славен. hvost ’тс’, балг. опашка ’хвост’ і ’збожжа, што падае пры веянні адразу за лепшым’, гл. Лекс. Палесся, 58 і наст.

Ахво́сце 2 ’месца за ўзгоркам і паваротам ракі’ (рэч., Яшкін). Параўн. рус. ухвостье доўгае, вузкае заканчэнне вострава, задні канец прадмета, выток ракі’, паводле Фасмера, 4, 178, ад хвост (вострава).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вузмук ’шост, да якога прымацаваны сеткавы мяшок у рыбалоўнай прыладзе («паплаў»)’ (рэч., калінк., Браім). Аддзеяслоўнае ўтварэнне са значэннем прылады дзеяння; зыходнымі прыставачнымі дзеясловамі могуць быць *уз‑мы́каць або *вы‑смыка́ць ’вырываць, выхопліваць’; гл. мы́каць, смы́каць, семантыка якіх паказвае прызначэнне дэталі (параўн. «вузмукі маглі свабодна рухацца па вертыкалі ўздоўж жорасцей», г. зн. пры дапамозе іх лёгка можна выхапіць сетку з вады), фанетыка характэрна для гаворак поўдня Беларусі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)