Verbum

зіхатлі́вы, -ая, -ае.

Які блішчыць, ззяе пералівістым святлом, напоўнены яркім ззяннем, бляскам.

Зіхатлівае сонца.

Стаяла зіхатлівая раніца.

Зіхатлівая прыгажосць (перан.).

|| наз. зіхатлі́васць, -і, ж.

зіхаце́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ці́ць; незак.

Блішчэць, ззяць пералівістым святлом; пералівацца, адбіваючы святло.

Зіхацелі зоркі.

На мокрай траве зіхаціць раса.

У кватэры ўсё зіхаціць ад чысціні (вылучаецца чысцінёй).

|| наз. зіхаце́нне, -я, н.

зія́нне, -я, н.

У мовазнаўстве: збег двух ці больш галосных у слове або на стыку двух слоў, напр.: аэраплан, добра адпачыць.

злабадзённы, -ая, -ае.

Істотны для дадзенага моманту; надзённы.

Злабадзённае пытанне.

|| наз. злабадзённасць, -і, ж.

злава́цца, злую́ся, злуе́шся, злуе́цца; злуёмся, злуяце́ся, злую́цца; злу́йся; незак.

Адчуваць злосць.

|| зак. узлава́цца, -лую́ся, -луе́шся, -луе́цца; -луёмся, -луяце́ся, -лую́цца; -лу́йся і раззлава́цца, -лую́ся, -луе́шся, -луе́цца; -луёмся, -луяце́ся, -лую́цца; -лу́йся.

злава́ць, злую́, злуе́ш, злуе́; злуём, злуяце́, злую́ць; злуй; незак.

1. каго. Абуджаць злосць у каго-н.

2. Тое, што і злавацца.

|| зак. узлава́ць, -лую́, -луе́ш, -луе́; -луём, -луяце́, -лую́ць; -лу́й (да 1 знач.) і раззлава́ць, -лую́, -луе́ш, -луе́; -луём, -луяце́, -лую́ць; -лу́й (да 1 знач.).

злаве́сны, -ая, -ае.

Які прадвяшчае няшчасце, зло.

Злавесная цішыня.

Злавесныя прыметы.

злаві́раваць гл. лавіраваць.

злаві́ць гл. лавіць.

зла́гада, -ы, ДМ -гадзе, ж. (разм.).

Згода, дружныя адносіны.

Жыць у злагадзе.