папачаса́ць, ‑чашу, ‑чэшаш, ‑чэша; зак., што і чаго.

Пачасаць ​2 доўга, неаднаразова; пачасаць ​2 многа чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папачы́сціць, ‑чышчу, ‑чысціні, ‑чысціць; зак., каго-што і чаго.

Разм. Чысціць доўга, неаднаразова; пачысціць многа чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыляжа́ць, ‑ляжу, ‑ляжыш, ‑ляжыць; ‑ляжым, ‑лежыце; зак., што.

Доўга лежачы, выклікаць зняменне якой‑н. часткі цела; адлежаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

развы́цца, ‑выюся, ‑выешся, ‑выецца; зак.

1. Пачаць доўга, не перастаючы, выць. Ваўкі развыліся.

2. Груб. Расплакацца, разгаласіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разгаласі́цца, ‑лашуся, ‑лосішся, ‑лосіцца; зак.

Пачаць моцна і доўга галасіць. Толькі зрэдку між крыжамі разгалосіцца ўдава. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расхрапці́ся, ‑храпуся, ‑храпешся, ‑храпецца; ‑храпёмся, ‑храпяцеся; пр. расхропся, ‑храплася, ‑лося; зак.

Разм. Пачаць моцна і доўга храпці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пахі́раць ’памучыцца’ (карэліц., Марц.). Да па‑ (< прасл. po‑) і ліра ’хвароба, кволасць’, драг. хырыты ’доўга хварэць’ < прасл. xyrati, хугей < хутъ(jь), генетычна звязанае з хуогь (Трубачоў, Эт. сл., 8, 158–159). Гл. хірэць, хворы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

га́рка Нізкае месца, дзе вясной доўга стаіць вада; багністае месца, балота (Лёзн.).

□ ур. Гарка каля в. Загараднае Лёзн.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

fáckeln

vi

1) мігце́ць, мільгаце́ць

2) мару́дзіць, заця́гваць

ich wérde nicht erst lánge ~ — я не бу́ду до́ўга цырымо́ніцца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Вы́качаць (БРС), вы́кынчыць ’выкачаць бялізну’ (Бяльк.) з н устаўным, відаць, экспрэсіўнага паходжання, вы́качацца ’выгадавацца, выжыць’ (БРС, КЭС, лаг.). Гл. качаць. Адносна апошняга значэння параўн. рус. дыял. вы́качаться ’акрыяць пасля хваробы’, укр. ви́качуватися ’валяцца, ляжаць доўга’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)