канцэ́рн, ‑а, м.
Адна з форм капіталістычных манаполій — аб’яднанне прадпрыемстваў розных галін прамысловасць банкаў і інш. пад агульным фінансавым кіраўніцтвам з захаваннем фармальнай незалежнасці ўдзельнікаў.
[Англ. concern.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ашчаджа́цца, ‑аецца; незак.
1. Эканомна, з асцярогаю выдаткоўваць. Напэўна, ні адна беражлівая гаспадыня не ашчаджаецца так, як ашчаджаліся нашы лесарубы. Пальчэўскі.
2. Зал. да ашчаджаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бесперапы́нку, прысл.
Не робячы перапынкаў, не спыняючыся. Праз халодную маску на твары.. білася адна рыса — адлюстраванне таго, што.. [Стафанковіча] бесперапынку пілуе нейкая думка, нейкі клопат. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ао́рыст, ‑а, М ‑сце, м.
Спец. У грэчаскай, стараславянскай і некаторых іншых мовах — адна з форм прошлага часу дзеяслова, якая выражае імгненнасць і закончанасць дзеяння.
[Грэч. aoristos.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
псо́та, ‑ы, ДМ псоце, ж.
Абл. Шкода, свавольства. — Падумаць толькі! Такое багацце занядбана было. Самае сумнае, што рвалі [яблыкі] зялёнымі. Адна псота толькі была. Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
та́нгенс, ‑а, м.
Адна з трыганаметрычных функцый вострага вугла, якая раўняецца (у прамавугольным трохвугольніку) адносіне катэта, што ляжыць супраць дадзенага вострага вугла, да другога катэта.
[Ад лац. tangens — які датыкаецца.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
БЕ́РАСЦЕ,
адна з летапісных назваў г. Брэста. Ужывалася таксама ў зах.-бел. і сав. бел. друку ў 1920—40-я г.
т. 3, с. 107
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
БЯРЭ́СЦЕ,
адна з летапісных назваў г. Брэста, ужывалася таксама ў зах.-бел. і сав. бел. друку ў 1920—40-я г.
т. 3, с. 417
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Міну́ха ’пропуск пры сяўбе, касьбе’ (Мат. Гом., Ян.), міну́ха́, менюха́, мінюха́, мыню́ха ’памылка пры накіданні асновы і бёрда, калі прапушчана адна трысціначка’ (Уладз.; мазыр., петрык., Шатал.). Польск. ominucha ’тс’. Бел.-польск. ізал. (Фаліньска, 136). Да міну́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
алані́н
[ад ал(ьфа) + аміны]
ацыклічная амінакіслата, вельмі пашыраная ў жывой прыродзе; адна з крыніц глюкозы ў арганізме.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)